An Pierlé, een geest van samenhorigheid…

Vier jaar (alweer) na een succesvol jazzdebuut ('Wiga-Waga') is onze favoriet Gentse terug met hetzelfde quartet voor een lumineus 'Ultimate Survival'. Het hechte team vertelt ons er alles over.


De afgelopen jaren hebben we ons meer zorgen gemaakt over je gezondheid dan over je carrière... Hoe gaat het nu met je? En hoe analyseer je achteraf deze periode waarin je gedwongen was om te rusten?

An Pierlé : Het gaat echt goed met me! Terugkijkend realiseer ik me dat deze periode in zekere zin heilzaam was. Ik heb me 'gereinigd'... Ik heb veel gelezen. Dingen die me ervan overtuigden dat de ziel en het lichaam met elkaar verbonden zijn. Ik denk dat ik het nodig had om een periode 'vrij' te nemen.

Je bent een zeer actief, levendig persoon. Het was vast niet makkelijk om te stoppen met zingen en concerten...

An Pierlé : Neen, natuurlijk niet... Ik heb een tijdje gedacht dat mijn carrière voorbij zou zijn. Ik werd ziek toen ons vorige album net was opgenomen. Maar we beslisten meteen: we gaan het project uitstellen, we gaan de tijd nemen die we nodig hebben.

In die periode stelde ik mezelf vragen over bijvoorbeeld voeding. Wat ook vreemd was, was dat ik leefde zonder enige bron van stress. Muziek is in principe altijd aanwezig, maar op dat moment leefde ik in stilte... Weet je, muziek is voor mij een soort obsessieve neurose... Als ik in stilte leef, raak ik mijn stress kwijt...

Ik herinner me een discussie die we een tijdje geleden hadden, waarin je me vertelde dat een 'pop'-zangeres (zoals jij) vooral tijdens de compositiefase voortdurend onder stress stond... Met vragen als: “Is dit nummer geschikt voor de radio?"...

An Pierlé : Inderdaad, dat is precies hoe ik me voelde.

Dat was het moment waarop je je muziekstijl radicaal veranderde. Je nam twee jonge muzikanten in dienst die deel uitmaakten van de nieuwe generatie jazzmuzikanten. Daarna met Koen Gisen, die de gitaar opgaf voor de saxofoon...

An Pierlé : Ja, ik was aan vernieuwing toe... We zochten een drummer en probeerden er drie uit. Maar de keuze voor Casper Van de Velde, en op de achtergrond die van toetsenist Hendrik Lasure met wie hij Schnzl vormt, bleek  duidelijk de juiste keuze. Het gouden duo! (lacht)

Wat jullie doen als duo met Schntzl is fundamenteel anders dan wat we horen in het quartet van An Pierlé...

Casper Van de Velde : Hendrik en ik spelen allebei samen in andere projecten. Dat is voor ons geen probleem. Wat we met Koen en An doen is heel anders, dat is zeker.

We hebben elkaar ontmoet toen je de show “Sylvia” aan het voorbereiden was (creatie door Fabrice Murgia)...

An Pierlé : Ja, we hadden een residentie om de show voor te bereiden en te repeteren. We hadden ook wat tijd om samen door te brengen, gewoon voor het plezier van het spelen... Koen en ik hadden de film ‘Birdman’ gezien (geregisseerd door Alejandro Inárritu, waarvan sommige scènes solo op drums worden gespeeld door Antonio Sanchez - NVDR). Onze keuze voor een drummer was cruciaal.

Koen, je bent als producer, zelfs als adviseur, sterk betrokken geweest bij de nieuwe golf van Vlaamse jazz: er was Dans Dans, Nordmann en, zoals we net vermeld hebben, Schntzl. Ik kan me voorstellen dat dit een impact heeft gehad op An en op jou, op de manier waarop je componeert...

Koen Gisen : Wat mij betreft wel. Dat is duidelijk. Niet dat ik het beu was om 'pop'-nummers te producen…

An Pierlé : (onderbreekt) Een beetje, toch (lacht)

Koen Gisen : Ja, ik moet het toegeven... Maar het was de muzikale inhoud die me het meest interesseerde. Van jongs af aan ben ik al een jazz fan, vooral van de avant-garde. Ik luisterde naar muzikanten als Anthony Braxton, mijn absolute idool!

Ik stel mezelf altijd de vraag: waarom heb je de gitaar opgegeven voor de saxofoon?

Koen Gisen : Het maakt deel uit van de compositie, het is mechanisch... Ik kan nauwelijks een partituur lezen. De gitaar is eenvoudig qua akkoorden, maar ik voeg graag complexiteit toe aan de muziek.

Casper Van de Velde : Je was oorspronkelijk saxofonist…

Jullie hebben internationaal succes gehad met pop/rocknummers, speelden in grote zalen... Heden, met dit jazzlabel dat aan jullie kleeft, is dat niet meer hetzelfde (aan het eind van de middag zou de groep optreden in de Kaap in Oostende, een intieme club die plaats biedt aan enkele tientallen toeschouwers...) Wat bezielt jullie?

An Pierlé : Weet je, muziek maken in een kleine of grote zaal blijft leuk, het plezier van spelen. Ik speel graag in een zaal als Kaap waar je weet dat het publiek er ECHT is om je te beluisteren. Aan de andere kant zijn we nog steeds een ‘work in progress’. Ik weet zeker dat we nog maar net begonnen zijn met het quartet. Het is niet altijd gemakkelijk, de muziekwereld is zo veranderd!  Maar we zijn er voor de lange termijn...

Koen Gisen : Er is een dubbele perceptie: de composities zijn die van het quartet, maar de teksten blijven die van An …

Dus komen er weer optredens in een grote zaal?

An Pierlé : Waarom niet? Het moeilijkste zou ongetwijfeld zijn om mensen ervan te overtuigen ons op deze manier te steunen, om een kader te vinden. Zo werkt het systeem nu eenmaal, onze muziek is niet 'moeilijk' om te volgen. Dat zie je bij onze concerten. Concerten die ook voor hen ervaringen zijn... Ik weet zeker dat het kan werken... Ik zeg dit niet uit valse bescheidenheid. Het Koninklijk Circus zou perfect zijn voor ons!

Koen Gisen : Ah ja, het Koninklijk Circus, het is waar! Dat zou een geweldig doel zijn!

An Pierlé : Dan is er nog het grote internationale circuit... Dit jaar openen we Gent Jazz!

Koen Gisen : Wat mij betreft heb ik niet echt heimwee naar Werchter, bijvoorbeeld... (hij zucht) Ik ben er overheen!

(er ontstaat een dialoog tussen hen)

Casper Van de Velde : Ik zou deze ervaring ooit wel eens willen meemaken, gewoon uit nieuwsgierigheid

Koen Gisen : Weet je, dit soort concerten is heel abstract. Je zit ver weg van het publiek, iedereen is anoniem. …

An Pierlé : Ik ben benieuwd hoe mijn houding vandaag de dag zou zijn op een groot podium... Ik denk dat ik me een stuk meer op mijn gemak zou voelen... Ik weet nog dat ik Werchter als soliste op de piano deed toen ik net over de twintig was... Het was niet makkelijk!

Koen Gisen : Aan de andere kant heb ik goede herinneringen aan de Eurockéennes (een jaarlijks festival dat in juli in Belfort (Frankrijk) wordt gehouden - NVDR), vanwege de sfeer die er heerst ondanks het feit dat het een groot festival is..

Laten we het eens hebben over jullie nieuwe album, het tweede in deze samenstelling. Waar komt de titel “Ultimate Survival” vandaan?

Koen Gisen : Die komt van Patrick Van Caeckenbergh, de kunstenaar die de cover ontwierp.

An Pierlé : Hij had de vorige cover ook al gedaan. Op dat moment hadden we geen idee hoe we het album moesten noemen. Hij stelde 'Wiga-Waga' voor. Deze keer nam hij het voortouw en bedacht de cover EN de titel tegelijkertijd (lacht). Hij vertelde ons dat hij geïnspireerd was door de teksten van de nummers en de muziek. De cover toont een kip die twee verlaten jonge katjes beschermt. Dieren zijn in staat tot empathie en zijn ook beschermend voor een andere soort.

Hier wilde ik naartoe. Afgezien van het 'komische' aspect, vertegenwoordigt deze foto een tegenwicht tegen samenlevingen die individualistisch worden, waar het woord 'solidariteit' achterhaald lijkt te zijn. Is dat de boodschap die je ons stuurt?

Koen Gisen : Ja, dat klopt, ook al is het een thema geïnitieerd door Patrick. Er is niets politieks aan. Het werk van Patrick is ongelooflijk. Het begint met het puur wetenschappelijke aspect en leidt ons geleidelijk naar een bepaalde vorm van poëzie. Als het over politiek gaat, als je kijkt naar wat er op dit moment in de Verenigde Staten gebeurt, is deze foto heel logisch.

An Pierlé : Iedereen moet op zijn eigen niveau beginnen en verbanden leggen. Het is door al die verbanden samen te brengen dat we een meer samenhangende samenleving zullen opbouwen. We moeten dingen veranderen in deze wereld!

Koen Gisen : Ik praat een beetje te veel over politiek (glimlach). Wat ik leuk vind aan de titel “Ultimate Survival” is dat het geen slogan is. “Solidariteit” is een oud links thema dat achterhaald is. Vandaag de dag is alles gebaseerd op individualisme. Alles wordt bepaald door het “individu”. Daar hou ik echt niet van! De albumhoes geeft perfect weer wat wij denken.

Het album kwam uit bij W.E.R.F. Records, die de kunst van de formule verstaan (“jazz not jazz”) en die in de biografische aantekeningen bij jullie album stellen, en ik citeer: “Hoewel “Ultimate Survival” geen klassiek jazzalbum is, is het onmiskenbaar het werk van een echte jazzgroep”. Ben je het daarmee eens?

An Pierlé : Ja, daar ben ik het mee eens. Ik ben geen jazzspecialist. Jazz vertegenwoordigt voor mij een bepaalde vorm van vrijheid. (ze draait zich om naar haar drummer) Wat denk jij Casper? Jij bent toch een echte jazz man?

Casper Van de Velde : Ik heb jazz gestudeerd en ben het helemaal vergeten (lacht).

An Pierlé : That’s the spirit! (lacht)

Casper Van de Velde : Ik ben het met An eens. Als je jazz speelt, heb je vrijheid van handelen. Je hoeft bijvoorbeeld geen precies couplet/refrein schema te volgen, zoals in popmuziek.

An Pierlé : De nieuwe jazzstudenten veranderen hun kijk. Vandaag zijn ze nieuwsgierig, ze werken met andere intenties. Ze hechten meer belang aan flow. Ik heb veel geleerd door met Casper en Hendrik te spelen. Ten eerste heb ik geleerd om te durven, en daarna heb ik geleerd om de vrijheid die voor je ligt te accepteren.

Is dit album wat helderder en gestructureerder dan je vorige?

Koen Gisen : Ja, absoluut! We kunnen meer in termen van “liedjes” praten.

Casper Van de Velde : Ik vind dat “Ultimate Survival” veel gestructureerder is dan “Wiga-Waga”, dat tegelijkertijd werd bedacht als de muzikale ondersteuning voor “Sylvia”. Zelfs als sommige nummers open blijven. Dat komt ook deels door het post-productie werk van Koen.

Jij bereidt de achtergrondmuziek voor en An moet het daarna nog voor elkaar krijgen om haar tekst toe te voegen?

Koen Gisen : Neen, alles is live opgenomen! Er is alleen een overdub op 'Hope'. Je kunt het horen, het is een beetje meer gepolijst dan de andere nummers.

An, je hebt door Wallonië getoerd met het project “en français in de tekst”. Zijn er plannen voor een vervolg? Op plaat?

An Pierlé : Ja, er is een album gepland. We hebben de naam van het project veranderd in “La Lumière”.  De muzikanten die er deel van uitmaken hebben het erg druk, dus we gaan proberen het bij vier te houden.

Zal de “La Lumière”-show de locaties in Wallonië aanmoedigen om concerten van het quartet te boeken?

An Pierlé : De vorige tournee werd tenietgedaan door COVID, maar we krijgen meestal data in Wallonië voor elk van onze projecten. Ik heb heel sterke banden met Wallonië!

Je bent terug op 29 mei 2025 in de Reflektor in Luik!

An Pierlé : Ja, we zijn verheugd! Het Luiks publiek is altijd een beetje speciaal! (lacht)

Interview © Yves Tassin (vrije vertaling: Jos Demol)  -  foto’s © France Paquay
In samenwerking met JazzMania

An Pierlé Quartet : Ultimate Survival
(W.E.R.F. / N.E.W.S.)

Lees HIER de recensie van Georges Tonla Briquet

BANDCAMP