An Pierlé Quartet

An Pierlé nu op stap met een kwartet: “Het klinkt lekker ouderwets jazz en geeft meteen aan dat we met vier zijn”

Een meerjarenplan had An Pierlé niet toen ze 25 jaar geleden Humo’s Rock Rally won. Dromen deed ze wel, nog steeds trouwens maar met mate.

“De enige reden waarom ik beroemder zou willen zijn,
is omdat je dan meer mensen kan bereiken en zo meer middelen hebt om iets te realiseren”.

Wereldberoemd is ze (nog) niet maar de pianiste en zangeres leverde wel enkele ophefmakende platen af. Recentste in de rij is ‘Wiga Waga’. Dat Koen Gisen, “partner in crime” op elk gebied, deel uitmaakt van haar nieuwe groep is niet zo abnormaal. Wel verrassend is de samenwerking met de twee jongens van SCHNTZL, toetsenist Hendrik Lasure en drummer Casper Van De Velde. Er was echter reeds een voorspel. Een gesprek met An en Hendrik over een “seven year itch”, jonge honden, lasershows en streamingconcerten.


Van residentie naar plaatopname

Dat jullie elkaars gezelschap opzochten voor ‘Wiga Waga’ kwam niet echt onverwachts.

Hendrik Lasure: Een viertal jaar geleden was An in residentie in het Museum voor Schone Kunsten in Gent. Ze nodigde mij toen uit om enkele liedjes samen te brengen, wat uiteindelijk voor beiden op een heel leuke ervaring uitdraaide. Vervolgens betrokken we hierbij een aantal percussionisten en bleek dat we met Casper de beste en meest amusante verstandhouding hadden. Uiteindelijk vervoegde ook Koen ons gezelschap. We repeteerden samen en deden zelfs een opname ter plaatse.

An Pierlé: Om de zeven jaar heb ik nood om iets uit te proberen dat niet meteen een concreet resultaat moet opleveren. Noem het gerust mijn “seven year itch”. Hendrik had ik al lang op mijn verlanglijstje staan. Daarnaast wilde ik wel eens weten hoe het was met een drummer te spelen en hoe vrij ik mij dan kon uitleven in mijn pianospel. Aangezien ook Koen het al een tijdje zag zitten om met de jongens van SCHNTZL te musiceren en hij een grote noodzaak voelde om ons tweeën, als lang samenwerkende creators, uit onze traditionele manier van werken te breken, vielen alle puzzelstukjes plots perfect op hun plaats daar in het MSK.

Het publiek mocht komen kijken naar die openbare repetities en zoals Hendrik zegt, was er zelfs een heuse opnamesessie. Met dat materiaal gebeurde tot nu toe niets, ook al vonden we na een eerste herbeluistering dat dit wel oké klonk. En dan kwam de vraag van Fabrice Murgia (Théâtre National in Brussel-nvdr.) om muziek te maken voor het theaterstuk ‘Sylvia’. Dat was voor ons de uitgelezen kans om opnieuw samen te werken. We kregen veel vrijheid en werden bovendien betaald. Allemaal elementen die ons veel mogelijkheden boden om legitiem ons kwartet te ontwikkelen.


De volgende logische stap was dan ‘Wiga Waga’. De naam An Pierlé Quartet luidt daarbij als een statement om te duiden dat er een link is met jazz.

An Pierlé: Natuurlijk (lacht). Het klinkt lekker ouderwets jazz en geeft meteen aan dat we met vier zijn. Ondertussen werd het al APQ voor de vrienden. Bij de aanvang leverde ik weliswaar de meeste nummers maar gaandeweg gingen we meer improviseren. En om op die groepsnaam terug te komen, ik ben uiteindelijk de zanger en “ne zanger is een groep” (lacht).

uit op 29.01.2021 bij WERF Records

Een belangrijk aspect waar jullie veel aandacht aan besteedden in deze digitale tijden is de bijzondere hoes.

Hendrik Lasure: Patrick (Van Caeckenbergh, die de hoestekening leverde – nvdr) maakte deel uit van de residenten in het MSK tijdens dezelfde periode als wij.

An Pierlé: Hij schonk zijn atelier aan het MSK en er was een grote overzichtstentoonstelling. Koen kende hem weliswaar reeds van voordien. Ze zijn beiden afkomstig uit Aalst en hebben gemeenschappelijke vrienden. Dat Patrick een groot muziekliefhebber is, hielp. Hij kwam dan ook regelmatig langs toen wij daar werkten. We lunchten al eens samen en van het een kwam het ander. Het leek ons logisch dat hij een hoesontwerp zou maken.


De teksten blijven belangrijk. Waren die klaar of was er ook op dat gebied sprake van een groeiproces?

An Pierlé: Een aantal was afgerond, andere dienden nog afgewerkt te worden. ‘Slippery Fish’ bijvoorbeeld is geleidelijk aan ontstaan door flarden zinnen te combineren met groepsimprovisaties.


Het moet voor jou toch een heel verschillende werkwijze geweest zijn in de studio dan wat je gewoon bent.

An Pierlé: Dat klopt. Dit was echt “old school” live. We bevonden ons met vier in dezelfde ruimte, zonder koptelefoons. Wat maakt dat we verschillende versies hebben van elk nummer.

Een leerschool voor beide partijen

Wat is het voornaamste dat jullie van elkaar leerden?

Hendrik Lasure: Hoe An vroeger opnam, ligt mijlenver af van onze aanpak. Deze methode was echt meer onze stijl, althans in die zin dat we telkens weten waar we naar toe willen en hoe we dat gaan uitwerken. Het grote verschil is dat wij slechts maximum drie dagen hebben in een studio en dan moet het klaar zijn. Koen en An gaan veel gedetailleerder om met dingen.

Het zijn twee verschillende werelden. Ze zitten al zolang in het vak en toch besteden ze nog zoveel aandacht aan alle details. Dat was voor ons super leerrijk. Ook van hun financiële en praktische ervaring staken we de nodige tips op.

An Pierlé: Mij trok vooral de frisheid en dat groot jonge hond gehalte aan. Ik probeer steeds heel perfectionistisch alles uit te werken hetgeen in mijn hoofd zit terwijl dat deze keer wat anders uitdraaide. Ik had wel een luxueuze zetel met die drie heren rond mij en kon zo volgen dat het nummer in de richting evolueerde die ik in gedachten had maar tegelijkertijd was het continu vertrekken van een nulpunt met het perspectief van het nu moment. Uiteindelijk verliep alles soms nog totaal verschillend. Van ‘Unreal’ bestaan zo twee totaal uiteenlopende versies terug te vinden op Soundcloud en op de cd maar niet op de vinyl. Veel hangt af van Casper zijn “mood” van de dag. Die is echt bepalend. Heeft hij een lome dag, dan speelt het concert zich ook zo af. Het voordeel hiervan is dat op die manier steeds nieuwe invalshoeken ingelast worden. Deze plaat zal hierdoor live telkens anders klinken zonder weliswaar de basis uit het oog te verliezen. Niets is prestatiegericht dus, het muziek maken primeert. Iedereen van de groep kan hetgeen hij graag wil doen ook uiten en dat levert vaak pittige situaties op.


Het begrip tijd komt regelmatig terug. Zo is er de titel ‘Slow Down’.

An Pierlé: Dat is in de eerste plaats een raad aan mezelf. Maar je hebt gelijk dat het tijdsbesef hier en daar verweven zit in deze plaat, tekstueel en muzikaal. Er duikt trouwens veel slow motion op in deze opname, soms op het randje af van “kan dit nog?”.

Hendrik Lasure: We hebben in elk nummer een methodiek gevonden om alles uit te rekken. Het is een methode om tijd en groove rustig te laten passeren. Er moet trouwens niet de ganse tijd continu veel gebeuren. Een kleine verschuiving is genoeg om weer verder te gaan. Opletten dat alles fris blijft, is wel de boodschap.

An Pierlé: Dat is ook de reden waarom ik zonder moeite voor de zeventigduizendste keer ‘Mud Stories’ kan spelen, die wisselende benadering zonder de basisstructuur te vermorzelen.


De juiste manier van klantenbinding, elk concert wijkt af van het vorige.

An Pierlé: Er zijn mensen die echter vasthouden aan de identieke uitvoering. Kijk maar naar die grote Amerikaanse shows. Daar doen we vooralsnog nog niet aan mee. Wie weet als er een super succesvolle plaat komt. Dan nemen we meteen dansers mee.

Hendrik Lasure: En voegen we daar een lasershow aan toe (lachend).

Streaming

Een live releaseconcert is er niet bij, wel een streaming vanuit de Handelsbeurs. Hoe gaan jullie dat aanpakken?

Hendrik Lasure: Ondertussen heeft iedereen wel vastgesteld dat beide totaal verschillend zijn en dat streaming een super moeilijk gegeven is, als muzikant en als kijker. Het samen aanwezig zijn van groep en publiek in dezelfde ruimte ontbreekt en dat is een geweldige drempel.

An Pierlé: De Handelsbeurs zoekt wel naar een extra invalshoek om het boeiend over te brengen. Regisseur is Toby Johnson die veel ervaring heeft met videoclips. Je moet vooral niet proberen dit te beschouwen als een gewoon optreden. Dat er slechts een of twee personen in de zaal zijn zoals een cameraman en een geluidstechnicus is voor mij wel al een extra stimulans.

Hendrik Lasure: Het zal sowieso toch anders klinken dan in de studio waar er evenmin publiek aanwezig is. Op een podium heb je toch meer vrijheid en kan het wat ongeremder. Je mag risico’s nemen. Dat onverwachte element maakt het leuk. Zo van kwispel kwispel en hop.


Ondertussen is het vijfentwintig jaar geleden dat je Humo’s Rock Rally won. Sta je waar je wilde?

An Pierlé: Er is veel geëvolueerd en ik ben veel realistischer geworden (lacht). Het is wel fantastisch dat ik dit nog steeds kan doen en dan vooral toch ook als vrouw in de muziek. De enige reden waarom ik beroemder zou willen zijn, is omdat je dan meer mensen kan bereiken en zo meer middelen hebt om iets te realiseren. Zo zou ik heel graag goede videoclips maken. Dat gaat nu gewoon niet. Mijn muziek verder verspreiden kost wat kost zie ik niet meer zitten. Met een mobilhome van Bretagne in Frankrijk ’s nachts na een optreden meteen richting Zwitserland vertrekken om daar dan als diehard een nieuw publiek te bereiken, die tijd is voorbij.


Heb jij een meerjarenplan, Hendrik?

Hendrik Lasure: Dat is ook voor mij allemaal onderhevig aan verandering. Zo wilde ik aanvankelijk keihard jazz spelen. In zekere zin doe ik dat nu wel maar het is niet waar ik hoofdzakelijk mijn tijd aan besteed.

An Pierlé: Wilde je dan Jamie Cullum worden (lachend)?

Hendrik Lasure: Eerder dan toch Keith Jarrett. Maar nu is mijn vizier breder geworden. Ik ben wel heel tevreden met wat ik kan en vooral mag doen. De droom om te leven van muziek maken is uitgekomen en daar voel ik mij gezegend voor.

Tekst © Georges Tonla Briquet  -  foto’s © Isadora Gisen

Live

10.02.2021, 20u15
https://www.handelsbeurs.be/nl/concert/an-pierle-quartet-wiga-waga-albumrelease--livestream