Adam Falcon en Jean-Paul Bourelly…

Gesprek met twee gitaristen van “Black Lives”

© Jean-Baptiste Millot

« Black Lives » is een jazzsensatie en hun tweede album is een pareltje.
Maak kennis met twee gitaristen van het project, Adam Falcon en Jean-Paul Bourelly.

Adam, hoe was je eerste contact met « Black Lives » ?

Adam Falcon : Stefany Calembert-Washington nam contact met me op om een nummer bij te dragen aan dit specifieke project; haar man Reggie Washington en ik hadden elkaar al jaren niet meer ontmoet. Ze vroeg Reggie om enkele van zijn vrienden te rekruteren. En voor het tweede album coverde ik 'Better Days', dat ik jaren geleden had opgenomen en waar Reggie ook aan meewerkte, evenals Gene Lake, die ook bij dit project betrokken is.

Adam Falcon © Michael Weintrob

Vond je het juiste moment om een nieuwe versie van dit nummer uit te brengen?

Adam Falcon : Absoluut! We waren in Parijs om nummers op te nemen voor het nieuwe album. Stefany kende dit nummer, dat ik al had opgenomen, en het klinkt zo positief dat het perfect was voor dit project. Dus ik stelde het voor en Stefany vond het perfect!

Toen ik het project twee keer live zag, kreeg ik de indruk dat ik eerder met een familie te maken had dan met een band met een leider. Is er echt een leider in deze groep?

Adam Falcon : In zekere zin wel. Het is Reggie die de meeste input geeft, en hij werkt ook veel samen met Stefany die een visie had voor het hele project. Maar wat ieders composities betreft, laat Reggie de flow van de muzikanten komen. Jacques Schwarz-Bart geeft bijvoorbeeld aanwijzingen voor zijn stuk, maar je kunt niet echt spreken van een leider, het is gewoon dat hij die compositie heeft geschreven. Maar eigenlijk is het duidelijk dat Stefany en Reggie aan het hoofd van dit project staan.

Jacques Schwarz-Bart © Robert Hansenne

Veel van de oudere muzikanten in de band beleefden de discriminatie in de jaren 70 en 80, en de muziek die ermee gepaard ging was vaak hard en rancuneus. Met dit project lijken de dingen anders: we zien jullie allemaal glimlachen op de groepsfoto...

Adam Falcon : (lacht) Je hebt de glimlach van iemand die zijn tranen bedwingt. Maar hier komt Jean-Paul Bourelly, en hij kan de vraag beantwoorden.

Jean-Paul Bourelly : Voor mij is deze groep een weerspiegeling van wie mensen zijn. Voor mij is het belangrijk om, voordat ik aan een project begin, eerst te kijken waar het over gaat. In principe is het een bijeenkomst van musici die hun eigen groep leiden en een breed scala aan zwarte muziek uitdrukken. En je hebt gelijk, op een gegeven moment moesten mensen van mijn leeftijd en die van Adam door deze verschillende vormen van muziek heen. We hadden niet het voorrecht om te kunnen zeggen dat we 'straight ahead jazz' gingen brengen; ik van mijn kant deed hip hop en veel andere dingen die kenmerkend waren voor die tijd. Een ander belangrijk ding is dat muziek tegenwoordig wordt beoordeeld door de jeugdcultuur, maar de muzikanten in deze band hebben hun cultuur door de jaren heen bepaald en zijn veel beter dan voorheen. We doen wat we doen en we bedanken Reggie en het hele team voor het samenbrengen van ons voor dit fantastische project.
Om terug te komen op de vraag: ja, er was ooit woede, maar dit is een enorme viering, niet in de laatste plaats van wat we hebben gewonnen, en dat voel je in de liveshow, het is een viering van vreugde, een manier om vreugde en geluk op het podium uit te drukken.

Adam Falcon : Woede is de erkenning van frustratie en deze frustratie is een wonde, vooral voor degenen die in deze context geleefd hebben en nog steeds leven. En soms is deze uitdrukking een lijdensweg, maar bij deze groep kun je niet in woede blijven hangen; bij deze groep is een manier om weerstand te bieden spiritualiteit tonen, vreugde laten verschijnen, vreugde binnen de strijd... Het is een beetje gek om vreugde naar buiten te brengen om een strijd uit te drukken.

Jean-Paul Bourelly © Pascale Jean-Louis

Een vraag voor Jean-Paul als gitarist: alle nummers op het album zijn originelen, met uitzondering van Adam's "Better Days", waar we het al over hebben gehad, maar er is ook Jef Lee Johnson's "Move": heb je ervoor gekozen om dit thema te spelen?

Jean-Paul Bourelly : Nee, Adam, Jef Lee Johnson, David Gilmore en ik zaten allemaal tegelijk in de New Yorkse scene. Toen Jef Lee stierf, nodigde Reggie me uit naar Parijs voor het tribute concert waar we zijn muziek speelden tijdens 'Les Sons d'Hiver'. Ik deed graag mee omdat we van dezelfde muzikale beweging deel uitmaken. Ik ben nog steeds verbonden met Jef Lee, we hadden allebei dezelfde interesse in nieuwe funk, nieuwe ideeën in pop en blues, en jazz die weer op de voorgrond trad. De gitaristen die ik noemde, we zijn allemaal broers in die zin.

Stefany vertelt me dat de meeste nummers van het album tijdens de tour zijn geschreven...

Jean-Paul Bourelly : Het was iets heel organisch. Voor het eerste album waren we gescheiden, het was de covid periode. Dus terwijl ik veel van de muzikanten in de band kende, waren er anderen die ik nog nooit had ontmoet. Anderhalf jaar onderweg zorgt voor vriendschappen, we praatten over alles en de ideeën voor de muziek kwamen uit die sfeer. We deelden veel dingen, we hadden dezelfde uitdagingen.

Adam Falcon : We zaten allemaal op dezelfde bladzijde van ons leven, met dezelfde ideeën en dezelfde gedachten.

Jean-Paul Bourelly : Stel je voor dat je tien jaar in de woestijn bent geweest en je komt ergens uit hetzelfde dorp, je hebt een heleboel dingen om over te praten, ervaringen... En het feit dat we samen zijn geeft ons energie, verbindt ons opnieuw en betrekt ons allemaal bij de nieuwe taal van deze muziek....

 
Adam Falcon © Serge Heimlich

Dit project toert door heel Europa, maar kijk je uit naar de dag dat het naar de VS komt?

Adam Falcon : Ik zou het natuurlijk graag willen, maar ik denk dat het moeilijk te verkopen is, omdat veel mensen in de VS niet klaar zijn voor dit soort projecten, misschien geïntimideerd zijn of het niet zouden begrijpen. Maar als ze er eenmaal mee geconfronteerd worden, denk ik dat ze het wel zullen begrijpen, want er is geen reden om bang te zijn voor dit project. Het is het 'Black Lives' stigma dat hen zou hinderen. Wat denk jij, JP?

Jean-Paul Bourelly : Ik denk dat de structuren in de muziekbusiness anders zijn: alle mensen die de distributie beheren, zoals Spotify en anderen, zijn misschien 30 of 35 jaar oud. Maar ik denk dat mensen er klaar voor zijn om ernaar te luisteren, het is niet zo abstract, het is makkelijk te begrijpen, maar de manier om deze muziek in de VS te communiceren is anders: als het via bepaalde kanalen gaat, zijn er geen problemen, maar anders zou het een echte uitdaging zijn vanwege de afstanden en het geld. In Europa hebben we geen vlucht van meer dan anderhalf uur gehad. Het is totaal anders.

Adam Falcon : Ik heb vrienden die hun eigen onafhankelijke radiostation hebben en als ik met hen over dit project praat, vertellen ze me dat hun luisteraars misschien nog niet klaar zijn voor deze muziek; ze vinden het een goed idee, maar... Als een major label zich over dit project zou ontfermen, dan ja, dan zou het in de States gedraaid worden, want alle namen van de muzikanten apart, dat is iets !

Jean-Paul Bourelly : Ik denk dat ze in de Verenigde Staten een beetje onderwijs nodig hebben om dit project te begrijpen. In Europa ga je naar een festival en denken mensen: ik ken dit festival, ze hebben altijd goede muziek, ik ken niet alle muzikanten van deze band, maar het moet wel goed zijn als ze gekozen zijn.

In de Verenigde Staten is er de raciale complexiteit die meespeelt, maar ik ben natuurlijk niet alleen een zwarte, ik ben ook gewoon een persoon... En dat is ingewikkeld om mee om te gaan in de Verenigde Staten. En persoonlijk wil ik geen toegevingen doen om mijn muziek in dat systeem te krijgen, je moet me halverwege tegemoet komen, en het publiek moet halverwege gaan.

Jean-Paul Bourelly © Serge Heimlich

De muziek is niet gemakkelijk om naar te luisteren, maar het zet je in beweging en het heeft een politieke betekenis…

Jean-Paul Bourelly : Wat wij presenteren vindt zijn oorsprong in het Caribisch gebied, in West-Afrika, in de urban music van Amerikaanse steden en zelfs in Europa, waar ik meer dan vijfentwintig jaar heb gewoond. Wij vertegenwoordigen dat allemaal en daarom zeg ik 'complex'.

Heb je je ooit afgevraagd: Wat is het volgende?

Jean-Paul Bourelly : Altijd! Muziek is onze levensader.

Interview © Jean-Pierre Goffin (vrije vertaling : Jos Demol)  -  foto’s © Robert Hansenne/Serge Heimlich/Pascale Jean-Louis/Jean-Baptiste Millot/Michael Weintrob
Een samenwerking JazzMania / Jazz’halo

Black Lives - People of Earth
Jammin’colorS / L’autre distribution

Recensie Georges Tonla Briquet (Jazz'halo)