10 jaar Too Noisy Fish

“De kunst van dingen uit het raam gooien,
cultiveren we graag omdat het nodig is”

Peter Vandenberge

Ze zijn inmiddels het etiket van jonge wolven al lang ontgroeid maar Peter Vandenberghe, Kristof Roseeuw en Teun Verbruggen schoppen nog steeds graag om zich heen en bezitten meer branie dan een dozijn groepjes uit de “new wave of Belgian jazz”. Dat ze de kern van jazz nooit uit het oor verloren helpt natuurlijk, evenals hun jarenlange ervaring als vaste ritmesectie bij Flat Earth Society. Een stand van zaken met pianist en componist Peter Vandenberghe.



Langetermijnvisie


Een tienjarig jubileum maar de teller staat ondertussen op twaalf...

Daar zitten twee jaar corona voor iets tussen. Het voordeel is dat we plots een verjongingskuur ondergingen!

Blijven jullie tevreden met de naamkeuze voor het trio ?

Eigenlijk wel want we kunnen hiermee de nodige variatie in ons menu aanbieden. Zo verdraaiden we het tot Too Many Fish voor de XL-versie. Die naam werd trouwens al dikwijls gebruikt per vergissing. Vervolgens kwamen er enkele concerten met net iets minder gasten zoals recent nog tijdens het Brosella Spring Festival waar we opteerden voor Too Little Fish.

Was er een langetermijnvisie van bij de start ?

Zeker! We kenden elkaar van bij FES als ritmesectie en zoals dat dan gaat, opperden we het idee om “samen eens iets te doen als trio”. In het begin waren het eerder improconcerten met gastmuzikanten maar die bleven bij “onenightstands”. We voelden wel het potentieel aan om met drie verder te gaan en dus begon ik nummers te schrijven. Ik hou van dingen die duurzaam zijn en zie, twaalf jaar later staan we er nog.

Psy trance en spraakverwarring


Het nieuwe album komt uit bij het Amerikaanse Mighty Quinn Records dat zich aanvankelijk profileerde als psy trance label...

Daar zit een heel verhaal achter. Ik ontmoette die kerel op Jazzahead en blijkbaar kende hij ons al. Zonder dat ik het wist, was hij indertijd reeds geïnteresseerd om ons vorig album uit te brengen maar dat liep mis langs zijn kant door allerlei omstandigheden met het toenmalige label waar hij voor werkte. De interesse was echter gebleven en toen hij hoorde van het idee met Too Many Fish deed hij meteen een voorstel. Inmiddels had hij Mighty Quinn opgekocht, omgedoopt tot Mighty Quinn Records en wilde hij daarmee een bredere richting uitgaan dan psy trance onder het motto “good music, no matter what style”. Wij zijn een van de eerste groepen van die vernieuwde catalogus. Het grote voordeel is dat hij een breed distributieplatform heeft vanuit zijn vorige functie. De nieuwe cd komt op die manier uit in zomaar veertien landen, weliswaar via streaming.

Deze cd past in elk geval bij zijn visie want er is geen vat te krijgen op de muziek, te beginnen met de zeventien minutenlange openingstrack...

Belangrijk is dat je een verhaal vertelt, in elk nummer apart maar tevens met de cd als geheel. Die eerste track, ‘Too Many Too Early’, is uitgeschreven in de zin dat er verschillende elementen in vastgelegd zijn evenals het parcours maar er blijft ruimte voor solo’s en improvisatie. Het is natuurlijk een gewaagde zet om je plaat te beginnen met zo een lange track maar “so what?”.

Het lijkt wel een muzikale interpretatie van een Jheronimus Bosch schilderij met onmetelijk veel details en taferelen...

Dat klopt helemaal. Mijn inspiratie kwam ook van bij Pieter Breugel de Oude zijn werk ‘De Toren van Babel’ en het thema van spraakverwarringen alom. Vandaar de hoestekening met een toren getekend door Bart Maris.

Kinky


Vervolgens komen we aan de enige cover op de plaat, ‘The Plum Blossom’ van Yusef Lateef. Is hij een van uw grote helden ?

Ik heb een reeks grote helden (lacht). De man was een fantastisch componist en muzikant. Hij liet zich vooral nooit vastrijden in een enkel genre en bleef musiceren vanuit zijn eigen persoonlijkheid zonder om te kijken naar wat “bon ton” was. Dat doen wij ook.

Dimitri Verhulst benadert hier op ongelooflijke wijze de zang van Tom Waits. Captain Beefheart is een andere link die we willen vernoemen...

Dat zijn onweerlegbare referenties. Eigenlijk had ik eerst aan Dimitri gevraagd om een tekst te maken zoals in zijn boek ‘De Helaasheid Der Dingen’, “Het wonder is geschied, mijn pruim is nat en ‘t regent niet”. Dat kinky wenste ik te koppelen aan ‘The Plum Blossom’. Uiteindelijk is het geworden wat nu op cd staat.

‘Jellyfish’ met daarin een fluitsolo klinkt eveneens erg Yusef Lateef...

Dat is op conto van Bruno Vansina te schrijven. Mijn opzet hierachter is een vorm van “cruise control” zonder al te veel hoogtes en laagtes in tegenstelling tot heel wat flipperkasteffecten die bij ons meer dan regelmatig opduiken.

© Jan Locus

De blues en kakapipitalisme


Met ‘A Night To Watch’ horen we de meest bluesy zijde van Too Noisy Fish...

Je kan niet omheen de blues. Dat is zowat de meest directe taal die bestaat. Je creëert een zekere graad van toegankelijkheid, het trekt mensen binnen. Voor alle duidelijkheid, ik profileer mezelf niet als bluesmuzikant. Mijn voorbeeld voor de blues die ik speel, is Miles. In zijn carrière heeft hij ongelooflijk verschillende dingen gespeeld maar in al wat hij deed zat blues vervat, van ‘Kind Of Blue’ en ‘Bitches Brew’ tot zijn laatste opnamen.

‘Kakapipitalisme’ is dan het hoogtepunt voor Dimitri Verhulst waarin hij als geanimeerde marktkramer opsomt wat zoal fout loopt in de maatschappij.

(lacht) Mijn afdeling is muziek, voor de tekst kreeg hij carte blanche. De enige aanduiding die ik meegaf, was dat ik graag een turbotekst had voor een vlugge swing waarop iedereen zich eens goed kwaad kan maken. Het gaat over de manier waarop we allemaal te kakken gezet worden in onze consumptiemaatschappij maar hij verwijst eveneens naar zichzelf en naar ons.

Hij komt uit een andere wereld. Verliep die samenwerking vlot ?

Dat ging naadloos. Dat hij muzikaal is en piano speelt, helpt. Hij voelt de muziek en het ritme aan en luistert ook naar jazz. Hij reikt bovendien steeds meer aan dan wat ik vraag of verwacht.

Het lijkt onvermijdelijk dat de naam Jules Deelder al gevallen is in deze context...

Onontkoombaar inderdaad (schaterlacht). Ik zou liegen mocht ik dat ontkennen. We kwamen zeker niet met voorbedachten rade op dat spoor terecht. De taal die Dimitri hanteert, verschilt echter van deze bij Deelder.

© Jan Locus

Defenestration


In ‘Firefish’ duikt de blues weer op...

Hier zit zelfs een stukje van Stravinsky zijn ‘The Firebird’ in verstopt! Vandaar ‘Firefish’ met weliswaar gewijzigde harmonie en melodie.

Jullie sluiten af met ‘Defenestration’, een herneming uit de cd ‘Fight Eat Sleep’. Kriebelt het om een inboedel uit het raam te gooien zoals Led Zeppelin of The Who dat deden in The Riot Hotel op Sunset Boulevard ?

(lacht) De kunst van dingen uit het raam gooien, cultiveren we graag omdat het nodig is. Het is ook een van onze favoriete nummers. De origine van die term gaat wel terug tot de veertiende en nadien de zeventiende eeuw toen ambtenaren en priesters uit ramen gekipt werden in Praag. Nadien kwam de hype in de jaren zeventig om onder meer piano’s van tien verdiepingen hoog naar beneden te laten kletteren. Het gebeurde trouwens bijna met mijn buffetpiano toen ik verhuisde. Mijn hart stond wel even stil op dat moment.

We mogen in de toekomst blijkbaar nog wilde verhalen verwachten van Too Many Fish...

Zeker en vast. Wij zijn niet aan het einde van onze avonturen.


Interview © Georges Tonla Briquet  -  foto’s © Jan Locus / Geert Vandepoele

Live

29.03, Handelsbeurs (Gent)

Too Noisy Fish – ‘Too Many Fish -10 Years’
Mighty Quinn Records