TS024

Venice Suite
Isbin/Gauthier/Walton

"Charles Moffett schreef ooit een nummer “Avant garde got soul too”. “Venice Suite” is daarvan het bewijs."
Mischa Andriessen

purchase on BANDCAMP

ISBIN / GAUTHIER / WALTON – VENICE SUITE

1) Gift To The Fall 5:41
2) Invitation 2:54
3) Knomish 2:52

The Venice Suite
4) Ah Chez 2:23
5) Reflection At Maribou's 1:55
6) Venice In Bloom 2:31

7) When All Is Said And Done 3:20
8) Shine 4:13
9) Open Mind 3:15

The Brugge Suite
10) Begijnhof Sonnet 1:21
11) In the Evening 1:59
12) The Swan’s Delight 2:31

13) Why Was That 4:42
14) Invocation 3:21
15) Cute Movements 2:46
16) River Man 4:14

All music composed by Gilbert Isbin except “The Venice Suite” by Gilbert, Jeff and Scott, “The Brugge Suite” by Gilbert and Jeff, “Cute Movements” by Gilbert and Luiz Marques, and “River Man” by Nick Drake.

Gilbert Isbin, acoustic guitar
Jeff Gauthier, violin
Scott Walton, acoustic bass / piano

Recorded at the Cryptogramophone Studios, Los Angeles, CA, November 19 & 20, 2005.
Recording engineer: Rich Breen
Mixed and mastered by Jeff Gauthier
Photography: Beth Herzchaft (cover), Jacky Lepage and Daniel Theunynck
Lay-out: Folio Marijke Deweerdt

Special thanks to the Cryptogramophone label for their tremendous support!
This recording joint production of Cryptogramophone and Jazz'halo.

THE LINER NOTES

October 5th, 2003. Another rainy day in Brugge! Jeff and I wanted to do some sightseeing. As the weather was chilly, we decided to stop somewhere for a bite to eat and to drink one of these gorgeous Belgian beers, a Triple from De Garre. Later that afternoon we visited guitarist Gilbert Isbin, whom Jeff never met. Things immediately clicked between the two musicians and Jeff invited Gilbert to play a couple of concerts in L.A. in February 2004.

Afterwards, when Gilbert returned home to Brugge, we listened to some recordings that they had made in Jeff’s studio and they sounded incredibly good. It was as if they had been playing together for many years. It seemed obvious that they should make a proper recording some day. That same year Jeff returned to Belgium to do a couple of concerts with Gilbert.

We discussed the project and they thought that they would like to record with a bass player. As I was very impressed by Scott Walton’s playing with the Vinny Golia Quintet (check out our twofer TS018/019), I proposed Scott as the right person for this music. Both Jeff and Scott liked Gilbert’s compositions and so the trio was born. We recorded in November 2005 at the Cryptogramophone studios in L.A. with master recording engineer Rich Breen. The whole project was recorded in only two afternoons. The result is amazing! There are two suites of improvisations on this recording; the Venice Suite for the trio, on which Scott plays the piano in a most wonderful way, and the Brugge Suite for violin and guitar duo, documenting the original duo of Gilbert and Jeff.

There was electricity in the air! We hope you enjoy this CD as much as we do.
Jos Demol

SOME REVIEWS:

"Die Aufnahmen fanden im November 2005 in den Cryptogramophone Studios in L.A. statt, zusammen mit dem Master Recording Engineer Rich Breen. Das gesamte Projekt wurde an zwei Nachmittagen fertiggestellt. Es gibt zwei Improvisations-Suiten auf diesem Album: die Venice Suite für das Trio (Titel 4-9), auf der Scott auf wunderbare Weise Klavier spielt, und die Brugge Suite für das Duo Violine und Gitarre (Titel 10-16). Es lag Elektrizität in der Luft.

"Es handelt sich um eine gemeinsame Produktion des in Südkalifornien ansässigen Labels Cryptogramophone und des belgischen Labels Jazz'Halo, die von einem Trio aufgenommen wurde, das sich unwiderlegbar der Situation gewachsen zeigt. Der Geiger und Crypto-Labelchef Jeff Gauthier lernte den belgischen Gitarristen Gilbert Isbin bei einigen Konzerten in Kalifornien kennen und interessierte sich für die Kunst des jeweils anderen. Der Bassist und Pianist Scott Walton, ein weiterer Musiker von der Westküste, wurde als der richtige Mann für diese wunderbar verlockende und genreübergreifende Studioproduktion angesehen. Tatsächlich ist unter der sprichwörtlichen Haube eine ganze Menge los.

Gauthier kombiniert das Flair eines Konzertviolinisten mit dichter Improvisationskunst, um die Musiker bei der Verflechtung hypnotisch melodischer Linien mit reich strukturierten Themen zu unterstützen. Oft greifen sie die Voicings des jeweils anderen auf, wobei sie sich gelegentlich in avantgardistischen Grenzbereichen bewegen. In dem Stück "Shine" spielt der Geiger eine süße Melodie auf Isbins und Waltons schwungvollen Unterströmungen. Doch das Trio fügt auch Momente der Dissonanz in das große Szenario ein, in dem sich Handlungen entwickeln und schließlich in eine Regeneration musikalischer Vorstellungen münden. Bei "Why Was That" legt Isbin ein eindringliches Ostinato hin, während Walton sich anschließend mit aufsteigenden Linien ausdehnt. Zum Finale covert das Trio den sagenumwobenen Song "River Man" von Nick Drake."
Text: EJAZZNEWS von Glenn Astarita / https://www.jazz-fun.de/ 

“Met akoestische gitaar, viool en contrabas vormen Gilbert Isbin, Jeff Gauthier en Scott Walton geen standaard jazztrio, noch passen ze in het plaatje van de huidige elektronische jazztendensen. Flashy is hun muziek niet meteen te noemen, maar op 'Venice Suite' laten ze wel horen wat lekker ouderwets vakmanschap kan opleveren zonder oubollig te klinken.

Dankzij de samenstelling van het trio is iedere muzikant verzekerd van een eigen register en een eigen terrein. Van onderlinge naijver is dan ook nergens sprake, wat het groepsgeluid ten goede komt: zonder extreem complex te worden demonstreren de heren een secuur en afgelijnd samenspel. Het muzikale evenwicht wordt daarmee uiteraard delicaat, maar buiten de wat zwakke intonatie van Walton in 'Why Was That' houdt het trio alles onder controle.

Het album voorstellen met één exemplarisch nummer is onmogelijk. Daarvoor worden er te veel muzikale uitersten opgezocht. Niet dat de muziek bijzonder eclectisch is, maar het contrast tussen de gecomponeerde tracks en geïmproviseerde suites is groot.

Het meest toegankelijk zijn de melodische, duidelijk afgelijnde stukjes – geen enkele track komt boven de vijf minuten uit – waarin de solistische passages ondergeschikt zijn aan het triospel. Met de zachte sound en de drukkere gitaarpartijen sluit de muziek aan bij chanson en flamenco zonder zich in deze stijlen vast te bijten. Binnen dit kader laveert het trio tussen licht weemoedig, duister en zelfs licht dreigend. 'Shine' wordt gedragen door een stevige contrabasdrive en 'Why Was That' laat een knap uitgewerkt arrangement horen. Andere nummers klinken dan weer vrijer, zoals 'Cute Moments' waarin de drie muzikaal rondcrossend tikkertje lijken te spelen.

In de driedelige suites leert de luisteraar een heel ander trio kennen. Door resoluut te kiezen voor improvisatie wordt het klankbeeld hier minder uitgesproken melodisch. Dat daardoor de samenhang niet verloren hoeft te gaan wordt bewezen in het openingsdeel van 'The Venice Suite' – met Walton op piano. Binnen het lossere samenspel gebruiken de drie muzikanten muzikale bewegingen die nauw bij elkaar aansluiten, zonder dat er van een allesoverheersende melodie sprake is. Daarna verschuift de muziek in de richting van het mistige impressionisme (Satie zonder de duidelijke melodie) om in het slotdeel helemaal de kaart van de klank te trekken. Bij aanvang kruipen de drie nog samen omhoog, maar daarna wriemelen ze tintelend door elkaar en worden de snaren van de verschillende instrumenten op minder gangbare manieren bewerkt.

Voor de tweede suite, 'The Brugge Suite', is de bezetting beperkt tot het duo Isbin-Gauthier, waarbij deze laatste door het stevig aanstrijken flirt met de muziek van Bartók, waarna de muziek een meer melodische, maar wel eerder abstracte wending neemt: van vlotte meefluiters is er hier geen sprake.

Door de finesse van het geluid en het delicate samenspel lonkt het trio Isbin-Gauthier-Walton naar de klankwereld van een band als Tin Hat. Waar deze Amerikanen echter een veel breder klankpallet kunnen mobiliseren, blijven Isbin en co door het bescheiden instrumentarium eerder beperkt. Ze compenseren dit deels door het werken met verschillende spelconcepten, maar iets meer kleur had deze cd een verfrissend extraatje kunnen geven.”
Koen Van Meel (www.kwadratuur.be 06/07/2007)

“This new CD has a lot of structure and yet a wealth of surprising moments. A great mix of both.”
BRF1, Radio, Werner Barth, Forum

“It’s a joint production taken on by Southern California-based Cryptogramophone and the Belgian, Jazz’Halo record label by a trio that irrefutably rises to the occasion. Violinist and Crypto label chief Jeff Gauthier established a rapport with Belgian guitarist Gilbert Isbin via some California concerts and an interest in each other’s artistry. Subsequently, fellow West Coast musician bassist/pianist Scott Walton was deemed the right man for the job with rounding it this wonderfully enticing and genre-hopping studio date. In effect, there’s quite a bit going on under the proverbial hood.

Gauthier combines the flair of a concert violinist with dense improvisational acumen to complement the musicians’ weaving of hypnotically melodic lines with richly textured themes. They often interrogate each other’s voicings while occasionally mixing it up within avant-garde like frontiers. On the piece titled “Shine,” the violinist executes a sweet melody atop Isbin and Walton’s bouncy undercurrents. Yet, the trio also inject moments of dissonance into the grand scenario where plots develop and ultimately morph into a regeneration of musical notions. Then on “Why Was That,” Isbin lays down a haunting ostinato as Walton subsequently stretches out with ascending lines. For the finale, the trio covers fabled song sleuth Nick Drake’s “River Man.”. Finesse, discernible ingenuity and a highly entertaining form-factor are but a few of the attributes uttered throughout this unit’s musicality.”
EJAZZNEWS by Glenn Astarita

“Het was een tijdje geleden dat er nog eens iets verschenen was via Jazz’halo maar met deze Venice Suite wordt het lange wachten ruimschoots beloond. Zoals dat in het verleden steeds het geval was, is ook dit weer een schijfje voor fijnproevers. Gilbert Isbin (akoestische gitaar), Jeff Gauthier (viool) en Scott Walton (akoestische bas, piano) brengen hier zestien pareltjes van muzikale finesse. Er zijn een aantal losse stukken tussen, andere werden ondergebracht onder The Venice Suite (met Walton op piano) en The Brugge Suite (een duo voor viool en gitaar). Geen special effects of overvloedige contouren, gewoon drie rasmuzikanten die met elkaar spelen onder het motto ‘back to basics’ en dit aan de hand van eigen materiaal (hoofdzakelijk van Isbin) aangevuld met een bewerking van Nick Drake’s River Man. Als avontuurlijke architecten nemen ze bezit van de ruimte door heel persoonlijke patronen en vormen te ontwerpen. De blauwe en oranje tinten van de hoesfoto weerspiegelen perfect de gevoelens die deze muziek oproept. Improvisatorische kamerjazz is zowat de beste omschrijving die we kunnen aanhalen bij deze muziek."
MAZZMUZIKAS #60, George Tonla Briquet

Translation:
“It's a while ago that Jazz'halo released a new CD but it was worth waiting with this Venice Suite. As it was always the case in the past this project is once again a CD for connoisseurs. Gilbert Isbin (acoustic guitar), Jeff Gauthier (violin) and Scott Walton (upright bass, piano) present 16 pearls of musical finesse. There are a few improvisations brought together into Venice Suite ( with Walton on piano) and The Brugge Suite (a duet for violin and guitar). No special effects or abundant contours, just three highly professional musicians who play together under the motto 'back to basics' and this by using original material, (mostly written by Isbin) and an arrangement of Nick Drake's River Man. As adventurous architectures they create very personal patterns and forms. The blue and orange tinges of the cover reflect perfectly the feelings which this music evokes. We think that improvisational chamber jazz is the best description for this music. (GTB)


“La démarche de Jos Demol, au travers du label Jazz'halo n'est pas sans parallèle avec celle de Leo Feigin pour Leo Records : une même fidélité à l'égard des musiciens invités, une même souci d'explorer les chemins de traverse. Révélateur de ce spirit de découverte, son intérêt pour le parcours atypique du guitariste Gilbert Isbin, entre tradition classique et inspiration contemporaine, entre jazz acoustique et musique improvisée. Après 'Blue Sounds and Touches' gravé pour le label anglais HWYL, un projet de duo avec Philippe Deschepper, un autre dédié à la musique de Nick Drake et puis ce 'Water With A Smile' (Jazz'halo) aux parfums brésiliens, gravé en compagnie de la vocaliste Lea Van Loo, voici le résultat d'une rencontre avec deux musiciens croisés à Los Angeles : Le violoniste Jeff Gauthier avec qui le guitariste avait fait différents concerts aux Etats-Unis en février 2004, puis Scott Walton, contrebassiste que Jos Demol avait découvert au sein du quintet du multi-instrumentiste Vinny Golia. Pour cet album enregistré au studio Cryptogramophone de Los Angeles, le répertoire comprend 'the Venice Suite' écrite à trois, avec Scott Walton au piano, 'The Brugge Suite' en duo violon-guitare, puis une série de thèmes composés par Gilbert Isbin comme cet Open Mind qui traduit si bien sa personnalité profonde. Dans cette production entièrement acoustique, on navigue, en compagnie des trois cordes, entre rythmes virevoltants (Shine) et mélodies lyriques à souhait (Why Was That). La rencontre avec Scott Walton n'a rien de fortuit car l'univers de Gilbert Isbin n'est pas sans parenté avec le travail de Nels Cline à la guitare acoustique auprès de Vinny Golia sur l'album 'The Entire Time' pour le label Nine Winds, de Los Angeles. Notons encore que l'album se clôt sur Cute Movements qu'Isbin avait composé avec Luiz Marquez, le saxophoniste de 'Blue Sounds and Touches' et sur 'River Man' une ballade de Nick Drake : la boucle est bouclée. ”
JAZZAROUND, N°27, 2006, Claude Loxhay

“De Belgische (akoestische) gitarist Gilbert Isbin zit niet stil. Z'n vorig CD, met draailierspeler Iep Fourier ('Avoid A Void'), ligt nog maar nauwelijks in de winkel of de volgende dient zich alweer aan. Nu heeft deze wel even op zich laten wachten, want de opnamen dateren van een jaar geleden. Het was zeker het wachten waard, want het trio met de Amerikanen Jeff Gauthier (viool) en Scott Walton (bas en piano) is bijzonder. Op de Cd 'Venice Suite' spelen ze vooral werk van de Belg, en die weet uitgekiende komposities te schrijven die niet in een stilistisch hokje te vangen zijn. Het is niet echt jazz, zeker geen modern klassiek, ook geen wereldmuziek, en ook geen rock. Toch zitten er van al deze genres kleine vleugjes in. Soms is de muziek ingetogen, soms dansant, maar bijna altijd melodieus, met een licht melancholische ondertoon. Tekenend is het dat als laatste stuk een nummer van Nick Drake wordt gekozen. Isbin had zich al eerder een fan van het werk van de melancholieke songwriter betoond door een hele CD met diens werk vol te spelen. Naast het meer melodieuze werk, bevat 'Venice Suite' ook open improvisaties (zoals in het titelstuk), die echter wat minder impact hebben dan de improvisaties over het door Isbin bedachte materiaal.”
JAZZFLITS N°20, 24/12/2006, Herman Te Loo

Translation:
“The Belgian acoustic Gilbert Isbin is a busy guy. Following his CD with Hurdy-gurdy player Iep Fourier (Avoid A Void) another s one has been released. Although the recordings date from a year ago it was certainly worth waiting, because the trio with the Americans Jeff Gauthier (violin) and Scott Walton (bass and piano) is exceptionally. On the CD 'Venice Suite' they perform especially works of the Belgian, and he knows how to write excellent compositions which cannot be caught into a stylistic genre. It's not really jazz, certainly not modern classical, either world music nor rock. Although bits of these genres can be noticed into this music. Sometimes the music is moody, modest, sometimes danceable, but always melodic, with a light melancholic undertone. Characteristically is that as last piece a Nick Drake composition was chosen. Isbin proved already before to be a fan of the works of this melancholic songwriter with his CD Gilbert Isbin plays Nick Drake' Apart from the melodic work, 'Venice Suite' contains also improvisations (like in the title piece), which have lesser impact than the improvisations on the Isbin written material.”

“Gilbert Isbin raakt met zijn muziek wereldwijd
Gilbert Isbin uit Sint-Andries trok naar Los Angeles om een full-cd op te nemen met violist Jeff Gauthier en bassist-pianist Scott Walton. Het resultaat: Venice Suite. Gilbert Isbin (geboren als Dewaele, geen familie van 2 Many Dj's) blijft ook op zijn 53ste een bezige bij. In het voorjaar bracht hij een plaat uit met de Blankenbergse draailierspeler Iep Fourier.

Intussen heeft hij alweer een album uit: Venice Suite , vorig jaar in november opgenomen in Los Angeles, samen met violist Jeff Gauthier en bassist-pianist Scott Walton. Hoewel Isbin met zijn muziek een klein publiek bereikt, reikt zijn fanbase over de hele wereld. ,,Ik krijg reacties van uit alle windstreken. Dat is te danken aan het internet. Het wereldwijde web draagt ertoe bij dat je zielsverwante muziekliefhebbers makkelijker kan bereiken'', meent Isbin.

Hij profiteert ook van de verspreiding van zijn muziek. ,,Ik werk aan een compositieopdracht voor de Italian Guitar Society.''

Op zijn nieuwe cd staan o.a. twee suites: The Venice Suite en The Brugge Suite, geïmproviseerde stukken, bestaande uit telkens drie aan elkaar gelinkte bouwstenen. ,,Het resultaat is een heel eind weg van jazz'', vindt Isbin. ,,Ik zou de plaat als hedendaagse klassieke muziek omschrijven. We hebben trouwens erg snel opgenomen. In nauwelijks twee dagen hebben we met zijn drieën alles ingeblikt.”
HET NIEUWSBLAD 21/12/2006, Stefaan Van Volcem

“DE BRUGGE SUITE VAN GILBERT ISBIN
Het begijnhof lokt naast veel toeristen ook veel zondagsschilders en -fotografen die het idyllische oord voor de eeuwigheid willen vastleggen, alsof dat nooit eerder gebeurd is. Op hun nieuwe cd Venice Suite hebben Gilbert Isbin, Jeff Gauthier en Scott Walton nu van Brugges trekpleister een muzikaal souvenir gemaakt. Niet dat we in hun Begijnhof Sonnet ook maar één prevelend kwezeltje kunnen ontwaren, maar het is bekend dat Gilbert Isbin de clichés zoveel mogelijk vermijdt en andere invalshoeken zoekt om zijn thema's te benaderen. Het zou ons dus niet verwonderen dat Isbin en Gauthier, die de suite componeerden, zich in zo'n godshuisje verschanst hadden, ver van de drukte, om hun indrukken muzikaal weer te geven. Maar eerlijk gezegd denken we veeleer dat het kind gewoon een naam moest krijgen. Op dezelfde cd staat ook een Venice Suite die heel andere impressies weergeeft dan die van b.v. Gustav Aschenbach of de derde en vijfde symfonie van Mahler, die door Visconti ooit tot soundtrack van de dogestad gepromoveerd werden. De cd heet overigens Venice Suite. Ze bevat zestien miniatuurtjes gespeeld door Jeff Gauthier op viool, Gilbert Isbin op gitaar en Scott Walton op contrabas of piano. Het is geen werkstuk om in zijn totaliteit te beluisteren maar om mondjesmaat van te genieten. Zelf werd ik er heel vermoeid van en het was een opluchting om helemaal op het einde River Man van Nick Drake te horen. Dat komt waarschijnlijk doordat de viool van Gauthier overheerst en slechts af en toe een dissonant geluid laat horen. Isbin en Walton blijven, behalve in de soli, op de achtergrond waar ze vooral hun best doen om niet te veel harmonie te brengen.”
Karel Vogel (Moon Art Gallery)

“Gilbert Isbin is a versatile acoustic guitarist from Belgium. He made many albums as well solo as with fellow musicians. The last CD I do remember was with the Hungarian guitarist Sandor Szabo. Gilbert likes to experiment with music and on “Venice Suite” he plays in a trio with violinist Jeff Cauthier and Scott Walton on double bass and piano. The music has a jazzy feelings but goes far beyond that. Most pieces have very experimental structures and are at a brilliant way woven to masterpieces. The penetrating violin of Jeff Cauthier sets often the tone for each composition, with a melancholic and dramatic feeling, which reflect abstract musical patterns with go far beyond the surface and take one on a wonderful musical journey. Total 16 tracks with various setups, sometimes with piano like “When All Is Said and Done” have a more contemporary jazz feeling. Nick Drake's “River Man” is a stunning piece where Gilbert Isbin's classical guitar is very intriguing. The musicians all interact perfect at that's why this CD is a recommendation for any music enthusiast.”
Henk te Veldhuis on “Bridge Guitar Reviews”, © 2007

“Voor de meeste recente release op het Jazz’halo-label bracht Jos Demol drie muzikanten bij elkaar die hij zeer bewondert. Gitarist Gilbert Isbin, violist Jeff Gauthier en bassist Scott Walton die op een aantal nummers ook piano speelt. Dat is een gouden greep gebleken want “Venice Suite” is een prachtplaat. De drie musici begrijpen elkaar volledig en geven Isbins composities een gedroomde uitvoering. Gauthier is een violist die zowel met jazz als klassiek uit de voeten kan en net als Isbin een prachtige klank heeft. Walton die al bij Vinny Golia opviel en dit voorjaar met Cosmologic in Nederland en België te zien zal zijn, heeft een stevige maar vooral warme sound die de wat dromerige stukken body geeft. Het knappe aan “Venice Suite” is dat de muziek extreem avontuurlijk is zonder ooit gezocht of cerebraal te klinken. De vertolking van Nick Drakes “River man” dat deze cd besluit, is daarvan misschien wel het duidelijkste voorbeeld. Het stuk klinkt eenvoudig, maar wordt technisch verbluffend knap uitgevoerd en wat veel belangrijker is, het heeft een onvoorstelbare impact. Charles Moffett schreef ooit een nummer “Avant garde got soul too”. “Venice Suite” is daarvan het bewijs.”
Mischa Andriessen op jazzenzo.nl, 01/2007

“De cd van het trio bestaande uit gitarist Gilbert Isbin, violist Jeff Gauthier en contrabassist annex pianist Scott Walton heeft als vertrekpunt ons eigen Brugge. Op een regenachtige dag wilde Jos Demol, labelbaas van Jazz’halo, een stadswandeling maken met Jeff Gauthier, labelbaas van het in stijlvolle jazz grossierende Cryptogramophone. Het regende echter voortdurend pijpenstelen, die de wandeling letterlijk in het water deed vallen. Demol stelde Jeff dan maar in een Brugse bruine kroeg voor aan Gilbert Isbin, waarbij de vonk tussen die twee muzikanten meteen voor gensters zorgde. Gauthier nodigde Isbin uit om in Los Angeles samen een paar concerten te spelen en toen de opnames daarvan naderhand werden beluisterd, besloten de heren om samen een cd te maken. Zowel Isbin als Gauthier vonden dat hun duo best wel een contrabassist kon gebruiken, waarop Demol hen in contact bracht met Scott Walton (Vinny Golia Quintet). Demol mag de drie muzikanten dan wel hebben samengebracht, ze lijken wel voor elkaar geboren. De muziek, in twee dagen opgenomen in de studio van Gauthier, klinkt hemels. Isbin heeft de overhand in het schrijven van alle composities, maar laat telkens voldoende ruimte voor improvisatie, waar ze alle drie ruimschoots gebruik van maken. Het resultaat is jazz die klinkt als klassiek aandoende kamermuziek. ‘The Venice Suite’ laat het trio horen, waarin vooral het inventieve pianospel van Walton in positieve zin opvalt. ‘The Brugge Suite’ laat de chemie van het oorspronkelijke duo opnieuw tot leven komen. Akoestische gitaar en viool roepen de hoogdagen van een cultureel opbloeiend Brugge op. Verrassend is afsluiter ‘River Man’, oorspronkelijk van de hand van Nick Drake. Het nummer ondergaat gedwee de kamermuziekbehandeling van het trio, dat een internationale opstap voor onze Vlaamse Gilbert Isbin kan worden. Brugge telt weer mee in de jazzwereld.”
Patrick Bruneel in Gonzo Circus (B), 01/2007

“The new record of Jazzhalo includes interesting and inspiring acoustic music. To begin with we listen to three compositions by Gilbert Isbin. The expression of the material is constrained in the sense that there are no long solo improvisations in the design. In my opinion this is by no means any common muzak – it features intelligent arrangements and the authenticity of the sound supports the compositions, and the assertiveness ensures that the pieces will not be resigned to mere background music. After these three compositions “The Venice Suite” follows. This is the first of a three-piece improvisation. Somehow the trio manages in a very short time to create a lot of content here. “Venice In Bloom” becomes the climax – we find a lot of sensitivity here. Pieces numbers 7 to 10 are compositions by Isbin. In this kind of material his acoustic keystrokes are allowed to play in an efficient way, and the sound of the guitar is natural in an exemplary way. Piece number 8, “Shine”, feels particularly memorable. The ensemble somehow succeeds to achieve a lot out of very little. Even if the music in many places feels simple, it manages to hold your attention and it never bores you. Of many of the pieces I can but say that they sound good. The second three-piece improvisation, “The Brugge Suite”, is a duo with Isbin and Jeff Gauthier, the violinist. This is musical improvisation at its best, where the interaction between the musicians really works. There, I said it; the most important word in relation to music, the reason why I like this record so much: interaction. Number 13, “Why Was That”, is an excellent composition by Isbin, where I recommend that you pay special attention to the bass lines. Also number 14, “Invocation”, is a composition by Isbin. Number 15, “Cute Movements, was composed in co-operation with Luiz Marques. Between simple and efficient themes the music grows, and becomes very free. Lastly we hear “River Man” by Nick Drake. Here the arrangement works flawlessly, creating a very integral and elegant entity. In short, I find this a very fine record.”
Jussi Huolman in Jazzrytmit 01/2007

“Gilbert Isbin vult al jaren een bijzondere plek binnen het muzieklandschap. Isbin maakt muziek voor fijnproevers, muziek die van de luisteraar enige inspanning vergt. Zelf omschrijft hij zijn muziek als eigentijdse klassieke gitaarmuziek. Onlangs zag ik zijn muziek nog gelabeld als kamerjazz. Iets tussen klassiek en jazz dus. Isbin heeft al een omvangrijk oeuvre bij elkaar gespeeld en gecomponeerd. En daar komt nog een cd bij: Venice Suite. Isbin speelt hier samen met violist Jeff Gauthier en bassist-pianist Scott Walton. Op het nieuwe schijfje vinden we The Venice Suite en The Brugge Suite. Stuk voor stuk brokken zuivere muziek, zonder franjes. Isbin bewerkt opnieuw een nummer van Nick Drake, River Man. Eerder maakte hij al een cd met werk van deze legendarische songwriter. Isbin, een goed medicijn tegen muzikale oppervlakkigheid maar net als bij echte geneesmiddelen hou je best de dosering in de gaten.”
Frank Gevaert in EXIT 147 (B)

“The press material of Venice Suite promises melodious free music while the acoustic trio, led by the Belgian Gilbert Isbin, featured on the disc released as a co-production of the Belgian Jazz’halo and the Southern Californian Cryptogramophone label, and creates a rather favourable impression with two suites and ten short individual compositions which are, by no means, short on surprises. Isbin, playing acoustic guitars, also made an appearance last year with an album entitled Avoid A Void, with Philip Fourier on his side playing the hurdy-gurdy. Of the two pieces, the Venice Suite is more lively and more sparkling, thus definitely more exciting.

Disc releases related to Gilbert Isbin are now approaching twenty and from the very beginning, his music has been characterized by the duality of “contemporary classical music” and “modern jazz” or “composed music” and “improvised music” with his compositions presenting a multitude of polyrhythm and bizarre sound effects as well as almost flatulent melodies or colourful harmonies. Beside his solo pieces, he leads several duet and trio formations, the most significant of his occasional collaborators being Sándor Szabó and Balázs Major with whom he had put out two solo albums a few years ago (Constellation and The Clear Perception Of Provenance Within). Jeff Gauthier is a composer and producer (and he has much to do with the high prestige Cryptogramophone, if I am not mistaken), yet in this case he is mainly being a violin player. Trained as a classical musician, he is a member of the Los Angeles Mozart Orchestra and Quartet Music, a band founded by noise guitarist Nels Cline. Scott Walton, acoustic bass guitar and occasional piano player of the Venice Suite recordings, is someone I know from the band Cosmologic, yet according to his assorted discography he has played alongside countless musicians I hold in high respect (such as Wadada Leo Smith, George Lewis, Gerry Hemingway etc.) and contributed to materials released by famous record publishers (Cadence Jazz, Soul Note, Nine Winds etc.).

The album recorded in a total of two afternoons in November 2005, commences with three individual Isbin compositions pleasantly filled with sentimentalism yet adventurously winding, followed immediately by the three-piece "The Venice Suite" after which the album got named. The suite is no more than seven minutes long, yet when played it feels it is double of that since so many little pieces of beauty appear in the classic fast-slow-fast composition. The three string instruments (Walton only playing the internal strings of his piano here) create a near dramatic atmosphere only to be slightly dissolved later on by the syrupy melody of "When All Is Said And Done", a song following it. The musicians use exciting strategies of “moving together in the same direction” to improvise for 2-4 minutes a piece. Particularly worth mentioning is the exceptionally well-composed three-piece "The Brugge Suite", where the music is played only by two instruments which is itself a record of the initial and flawless music played together by the guitar-violin duet of Isbin and Gauthier, who afterwards formed the trio playing on the album later on. It might come as a surprise to some that after so many excellent Isbin pieces and collectively improvised compositions, the closing piece of the album is a considerably rescored version of Nick Drake’s classic "River Man", originally released on the 1969 album "Five Leaves Left”.

The photograph on the back cover of the disc by Beth Herzchaft is a perfect rendition of the musical essence of the trio. The idea is simple and one used and hackneyed countless times, yet this time it makes a direct hit: the picture shows the upside down reflection of palm trees on sea water, their graceful trunks as if relentlessly rocking in the mirror of the water constantly billowing and rippling. The music of the Isbin-Gauthier-Walton trio could mainly be compared to a pleasantly transformed mirror image which, while it does not reflect reality, its strange distortion is not at all displeasing.
Venice Suite is chamber music of an extraordinarily honest kind somewhere between contemporary classical music and exceptionally creative jazz. I can only recommend it.”
Les on http://www.improv.hu/ 27 May 2007

"Deux suites, celle de Venise et celle de Bruges, pour guitare et violon, avec une basse ou un piano, pour parfaire le trio, et de petites pièces pour ce trio singulier. On est en pleine musique contemporaine savante. Les compositions sont essentiellement du guitariste classique Gilbert Isbin, formé à Villa-Lobos, en nettement plus moderne, plus qu’au swing manouche. Mais elles émanent aussi du trio (« Venice Suite ») ou du guitariste et du violoniste (« Brugge Suite »). Beaucoup de pièces sont manifestement écrites comme des études. On est à des éloignements sidéraux du jazz. C’est beau quand même, n’en déplaise aux gardiens du temple."
Michel Bedin, Jazz Hot N° 640

“Registrato a Los Angeles nel novembre 2005, nei Cryptogramophone Studios dell’omonima etichetta gestita da Gauthier, e frutto di un efficace lavoro di squadra anche dal punto di vista compositivo, il Cd rispecchia essenzialmente la concezione trasversale di Isbin, capace di fondere molteplici influenze in una cifra espressiva omogenea. D’altra parte, anche i curriculum di Gauthier e Walton parlano chiaro. Tra le numerose collaborazioni, spiccano Vinny Golia, Mark Dresser, Yusef Lateef e Gregg Bendian per il primo; George Lewis, Leo Smith, John Carter ed Anthony Davis per il secondo. Già l’iniziale Gift to the Fall lascia intendere come l’esperienza anticipatrice degli Oregon abbia seminato germi fruttuosi: a tratti affiorano alla mente rimandi a “Violin”, disco inciso da quella storica formazione con il grande e sfortunato violinista polacco Zbigniew Seifert. Nello stile chitarristico di Isbin si individuano mondi diversi ma complementari: l’asciutto senso melodico e la raffinatezza armonica di Ralph Towner; il tocco percussivo di Egberto Gismonti; il brio popolareggiante e l’essenza nera di Villa Lobos e Brouwer;

l’approccio cerebrale di Castelnuovo Tedesco. Il trio agisce spesso in simbiosi, come una sorta di risposta europeizzante allo “String Trio of New York”, memore di criteri seriali postweberniani e talvolta provvisto di un piglio ritmico di radice bartokiana. Addirittura, Venice in Bloom si fonda su un impianto atonale, con particolare attenzione alle valenze timbriche, mentre il duo violino-chitarra di Begijnhof Sonnet evidenzia qualche analogia con le “Sequenze” di Berio. Del resto, il lavoro sulle dinamiche e le risorse espressive degli strumenti regna incontrastato, come testimoniano la ricchezza dei piano e dei pianissimo presente in Reflection at Maribou’s, o il tema geometrico e gli sviluppi stridenti di Cute Movements. L’equilibrio apprezzabile tra matrici classico-contemporanea, jazzistica e folk trova infine un delizioso quanto inaspettato epilogo in River Man di Nick Drake, cui del resto Isbin aveva dedicato un lavoro discografico nel 2000. Valore aggiunto, la brevità di quasi tutti i brani, che — in special modo nelle due suites — concorrono a comporre dei mosaici unitari.”
Enzo Boddi in Jazz Colo(u)rs (June 2007)

“Venice Suite è un bel album del trio costituito dal chitarrista acustico belga Gilbert Isbin, dal violinista svizzero-americano Jeff Gauthier e dal bassista americano Scott Walton (che si esibisce qui anche al pianoforte). Rispetto alle precedenti proposte lo scenario è decisamente più orientato verso la musica classica. Il lavoro è strutturato in maniera molto ordinata. Si parte con tre brani scritti da Isbin che presentano in qualche modo lo spirito di questo trio carico di suggestioni e lontani echi europei. Poi si passa alla “The Venice Suite” che dà il titolo all’album. È un lavoro in tre parti, pieno di delicati colori pastellati in chiaroscuro, con il piano di Walton pronto a legare assieme le filigrane arabescate che scaturiscono dalla chitarra e dal violino, svolazzando nell’aria senza mai fermarsi. Seguono ancora tre brani e una nuova suite intitolata “The Brugge Suite” in onore della città belga che ha visto Jeff Gauthier e Gilbert Isbin incontrarsi per la prima volta agli inizi di ottobre del 2003. In questo caso nei tre movimenti della suite troviamo impegnati solo il chitarrista e il violinista e l’atmosfera è ancora più cameristica e rarefatta. A chiudere l’album troviamo quattro brani ancora in trio. L’ultimo di questi brani è la bella “River Man” di Nick Drake, una interessante rilettura crepuscolare e ipnotica che chiude in bellezza questo album carico di magiche interconnessioni.”
Maurizio Comandini in allaboutjazz.com 25/02/2008 http://italia.allaboutjazz.com/php/article.php?id=2034

The recording sessions

The Cryptogramophone studio, Culver City, CA

Gilbert Isbin and Jeff Gauthier with sound engineer Rich Breen

© Jos Demol

L.A. Stories

Alhoewel Los Angeles, San Diego en de Bay Area een aantal markante figuren uit de hedendaagse jazz huisvest(t)en blijven deze musici in Europa nagenoeg onbekend.

L.A. was de thuisbasis van de legendarische pianist/componist/bandleader Horace Tapscott en klarinettist John Carter. Trompettisten Bobby Bradford en Wadada Leo Smith toerden nochtans geregeld in Europa: Bobby met o.a. David Murray en Wadada met het John Lindbergh Ensemble.

De laatste jaren kreeg Vinny Golia enige bekendheid doordat hij met verschillende projecten onze kontreien aandeed (o.a. in deSingel Antwerpen en tijdens de Jazz’halo Music Days 2001). Met zijn Nine Winds label slaagt hij erin een mooie staalkaart samen te stellen van wat de West Coast van de VS zoal te bieden heeft. Zijn catalogus kent nu bijna 280 titels waarvan de laatste de dvd “The Vinny Golia Large Ensemble – 20th Anniversary Concert” schitterende muziek bevat maar jammer genoeg wat amateuristisch in beeld gebracht werd. 

 
Jeff Gauthier & Jos Demol, Santa Monica Pier, November 2003

Midden november bezocht ik, op uitnodiging van violist en Cryptogramophone-baas Jeff Gauthier, Los Angeles vergezeld door gitarist Gilbert Isbin. Op 16/11 concerteerden Jeff en Gilbert in de “Rita Flora” een restaurant/bloemenzaak die sinds kort ook muziek programmeert. In het publiek genoten o.a. trompettist Bobby Bradford, trombonist Michael Vlatkovich en contrabassist Darek Oles mee van het duo.

Michael Vlatkovich, Jos Demol & Bobby Bradford, Rita Flora's L.A., November 2003

’s Anderendaags ging in de Redcat (dat deel uitmaakt van de door architect Frank Gehry ontworpen Walt Disney Concert Hall) het Creative Music Festival van start, een driedaagse hommage aan de vermaarde trompettist Wadada Leo Smith. Op 17/11 werden zijn composities voor strijkkwartet en duo’s in de verf gezet. Hoogtepunten waren de wereldpremière van “In the Diaspora: Earthquakes and Sunrise Missions” (2005) met violisten Eric K. M. Clark en Johnny Chang, altvioliste Cassia Streb en celliste April Guthrie, “Zones, Themes and Vibes” (2005), een duo van Wadada met Vinny Golia op bassaxofoon, en het duo van de trompettist met fluitiste Dorothy Stone, een ware ontdekking, in het nummer “Grand Oak Trees at Dawn” (uit 1996). De twee volgende dagen kwamen Ensemble Music and Dance en Smiths Quartet met pianist Vijay Iyer, drummer Ronald Shannon Jackson en bassist John Lindberg aan bod.

Op vrijdag kwam contrabassist Scott Walton het duo Isbin/Gauthier aanvullen voor een concert in de Club Tropical (Culver City, CA). De Club Tropical is op donderdag en vrijdag al geruime tijd de place to be voor de amateur van avontuurlijke jazz en/of wereldmuziek. Scott Walton is een schitterend contrabassist die ik in 2001 leerde kennen toen hij deel uitmaakte van het Vinny Golia Quintet (dubbel-cd “One Three Two” op Jazz’halo). Het concert werd fel gesmaakt door het publiek in de stampvolle club (met o.a. Nels Cline, Michael Vlatkovich, Anna Homler). Het was een ideale try out. Op zaterdag (duo) en zondag (trio) werd er in de Stage One studio opgenomen met technicus Rich Breen (werkt met Oregon, Dianne Reeves, Yellowjackets, e.v.a.).

Jos Demol