TS018/019

One, Three, Two
Vinny Golia Quintet

"Bovendien klinkt de plaat bijzonder helder, het jazzgevoel van donkere, kleine krochten is nergens te vinden. Een meesterwerk pur sang dat steeds te vlug afgelopen is."
Olivier Verhelst

THE VINNY GOLIA QUINTET – ONE, THREE, TWO                      

Disc One
1) Hexo-Lateral (for Buckminster Fuller) 18’ 15”
2) None that are Giants 18’ 30”
3) While All are Away 15’ 34”
4) On behalf of my benefactors 20’ 07”
5) Prelude to the Orphans 0’ 50”

Disc Two
1) Drum in the Circle of Stone 17’ 18”
2) Waiting, Waiting, Waiting…… 12’ 19”
3) Make it Snappy 13’ 22”
4) Yari 13’ 35”
5) Bridge Made of Waters 5’ 01”
6) The Happy 8’ 44”

All compositions by Vinny Golia

Photography: Jacky Lepage    

Special thanks to Marisol Palomo, Peter Van Rompaey and their team at La Tentation Brussels, to Françoise Godefroid and Jeunesses Musicales Mons-Borinage, to Rik Bevernage and his team at De Werf Brugge and The Fund for U.S. Artists at International Festivals and Exhibitions.

Vinny Golia: piccolo, C & alto flutes, sopranino, soprano and tenor saxophones, A clarinet and ocarina
Michael Pierre Vlatkovich: trombone
Nels Cline: electric guitar
Scott Walton: double bass
Alex Cline: drums

Recorded live at La Tentation Brussels on September 12, 2001(Disc One, track 1), at Auditorium Abdel Dubois Mons on September 13, 2001 (Disc One, tracks 2 > 5) and at De Werf Brugge on September 15, 2001 (Disc Two) by Jean-Marc Foussat
Remix and mastering by Jean-Marc Foussat on March 26 & 27, 2003
Produced by Vinny Golia & Jos Demol
Executive producers: Jos Demol & Emile Clemens

 
The tour …

Here’s what happened. We had just landed in Belgium after our plane had been delayed in NY for a while; yes we were on the runway for a little bit before we took off on September 11th, and got out before the all action and terror started. I had to be told we were stuck on the runway for a bit because I was sleeping at the time; Alex has a harder time sleeping on airplanes than I do so he was awake and watching the rain. Anyway, we landed in Belgium in the morning, got on a train and got out of the station and almost immediately Nels turned his ankle so hard I thought he broke it. There was just a big snap sound, we turned around and Nels was on the ground writhing in pain, it was startling! Jos got us to the hotel and called a doctor who took care of everything, then we turned on the TV and saw what had happened at home. Things weren’t starting out so well for us. The choice was to try to get home or finish the concerts we set out to do. Jos and the Jazz’halo organization was very understanding and if we wanted to try to get home they would help in anyway possible. We all decided to stay and play because it would show the spirit of what our music and our country is all about. The music performed on this CD is the result of this tour and these circumstances. We want to thank Jos, Marijke, Emile and all the people involved with Jazz’halo for supporting our efforts and being so sympathetic to our music.

 
About the music …

The compositions were picked and written specially for the instrumentation of this quintet. Originally John Fumo was to have played trumpet & flugelhorn on the tour but family obligations kept him at home, so at the last minute I changed the tunes and orchestration of the group. John’s replacement is almost always Mike Vlatkovich, a trombonist who I’ve been performing with since 1981. Come to think of it Scott Walton would be the newest member of the group clocking in at about 5 years. The Clines, Alex & Nels, I have been playing with since I met them in 1976, that’s a little more time than I care to think about. A quintet has been my touring unit since 1981; it’s a comfortable platform to explore composition, improvisation and orchestration. I wanted to bring tunes for the unit that had not been recorded and also to play tunes that would open up our sound yet still use a variety of instrumentation, as I had brought with me piccolo, C & alto flutes, sopranino, soprano and tenor saxophones also an A clarinet and an ocarina. Mike uses a fair amount of mutes (at my consistent prodding) so there are a myriad of colors at our disposal. So what I am getting to is that many of the compositions are new but some are from the older book but that’s not what is important. What is important is the interaction and exploration of the quintet and how the players improvise, using these compositions as a platform for artistic expression.

Vinny Golia
Los Angeles, California 2003

 
Vinny Golia: remix and editing at Jean-Marc Foussat's studio (2003) © Jos Demol

SOME REVIEWS:

“Vinny Golia: One, Three, Two / A Gift for the Unusual / Music For Like Instruments; The Flutes”
View the article by Brandt Reiter here: www.allaboutjazz.com/

"Some of the most criminally underappreciated small group recordings of the 1990s were made by the Vinny Golia Quintet. They released three fabulous records on Nine Winds, each of which featured Golia and Nels Cline along with bass, drums, and a brass player. On this delicious twofer documenting a Belgian tour in the days immediately following September 11, 2001, Golia and Cline are joined by trombonist Michael Pierre Vlatkovich, bassist Scott Walton, and percussionist Alex Cline.

This group takes you on a journey, not just in terms the lengthy, episodic, multi-part compositions on which they seem to thrive but in terms of their vast musical resources: each player has frightening instrumental command, able to shuttle between furious post-bop chops workouts (as on "On Behalf of my Benefactors”) and dazzling extended technique, usually several times during the course of one song. And since the majority of the tunes on this 2-1/2 hour twofer are over 12 minutes long (with four approaching the 20-minute mark), you got to hear all their talents and virtues on display. They come out of the gates, galloping hard, on the madcap swinging working "Hexo-Lateral” but can also dive deep into the murky waters of abstract, free time color and texture (on "None That Are Giants” and other tracks). It’s impossible to offer anything more than a general recommendation of this massive release, since the eleven tunes are so packed with slamming riffs, incendiary improvisations, and the like. Vlatkovich is such a raunchy player, hollering in gutbucket fashion but able to slip unexpectedly into fluid legato lines which slither between the complicated structures of Golia’s writing. Alex Cline is one of the really undersung players, gifted with a warm musical intelligence and a serious instinct for the groove as well; in this he’s joined by the fabulous Scott Walton, whose detailed but muscular work deserves study. Kudos go, not surprisingly, to Golia himself – who is such an amazing player, on any one of his myriad horns – and to guitar cosmonaut Nels Cline. Kids, dig into all Nels you can – not just because he’s such a monster, but because we may not hear too terribly much improv from him over the next while because he’s just joined Wilco (to whom props, by the way). Anyone who’s interested in hearing a state of the art quintet leap between genres, shatter rhythmic and harmonic boundaries, and exult in sheer, raucous improv fun that gooses both brain and heart, check this band out.”
Jason Bivins in Signal To Noise (USA), Summer 2004

"These excellent recordings were made in the days immediately after 9/11, on tour in Belgium. The Californian Golia blows everything in sight: a vast variety of flutes and saxophones, plus clarinet and ocarina. His music is full of bitting invention, tension sprouting from dynamic nerve-shredding, tonally enlightened and beautifully arrayed. Vaulting solos from Vinny and tightly-muted chatter from trombonist Michael Pierre Vlatkovich. Savage guitar wreckage courtesy of Nels Cline. Golia’s flute floods over ‘bone-axe jabs, then the tunes get more linear when disc two opens, but erupt by its third track, going straight for the throat. Colours spread brilliantly."
Martin Longley in Jazz Review (UK), October 2004

"Dit waren dramatisch geladen concerten op 12 (Brussel), 13 (Mons) en 15 september 2001 (Brugge). De band was nog net uit NYC weggeraakt en vernam het WTC-inferno pas hier. Toch werd unaniem besloten de concerttournee af te werken. Cd2 zijn opnames uit het Werfconcert, cd1 van de dagen ervoor. Golia zet de toon op sopraansax, "invaller” Michael Vlatkovich – hij nam al in 1984 op met Golia en speelde op 25 en 26 maart met zijn Tritet op de Jazz’halo Music Days – dialogeert mee en Nels Cline heeft een weliswaar vreemde doch boeiende gitaarsolo. Hij en zijn drummende broer Alex werken al sinds 1976 met Vinny. Nels zorgt voor de verrassingen en verademingen in dit album. Er is hier dus een hechte basis aanwezig. In ‘While All Are Away’ geeft dit Golia de gelegenheid voor een schroeiende tenorsolo, Vlatkovich komt binnen als een hedendaagse Tricky Sam Nanton, die samen met de leider lijntjes speelt achter de gitarist. Bassist Scott Walton is een extra sterkhouder. De brushes van Alex Cline leggen onder het Brugse ‘Yari’ de basis van een swinguitvoering.

De nummers in de opnames van Mons krijgen wel een aparte titel, maar lopen gewoon in elkaar over. Dat vormt een blok van ruim 55 minuten, die helemaal niet vervelen. Idem voor deze van Brugge, waar de eerste vijf titels samen een uur duren. Golia’s geregelde instrumentenwissels (piccolo, sopranino, sopraan- en tenorsax, dwarsfluiten, klarinet en ocarina – met een voorkeur voor zijn tenor) dragen mee bij tot de variëteit. Verzorgde productie, prima opname, ‘rijke’ presentatie. Hedendaagse jazz op zijn best."
Sim Simons in Jazzmozaïek (B) 2004/1 ****(*)

"Deze dubbele live-cd is het resultaat van de concerten die het Vinny Golia Quintet gaf in het teken van de Jazz’halo Music Days in september 2001. Bij het beluisteren van deze twee schijfjes kan je enkel concluderen dat het er spannend aan toe ging en dat de aanwezigen op een aantal uitzonderlijke concerten vergast werden. Componist en multi-instrumentalist Vinny Golia leefde zich uit op piccolo, klarinet, ocarina en verschillende fluiten en saxofoons. Hij werd in dit extravagante avontuur omringd door Michael Pierre Vlatkovich (trombone), Nels Cline (elektrische gitaar), Scott Walton (bas) en Alex Cline (drums). Op het programma stond enkel eigen werk van Golia waarbij de composities in lengte variëren tussen de dertien en de twintig minuten (op 3 uitzonderingen na). Meteen al bij het openingsnummer steken de verschillende protagonisten hun kop op in een ogenschijnlijke chaotische wirwar maar geleidelijk aan daagt er een meer omlijnde vorm op. Een paar keer nemen saxofoon en bas een leidende rol op zich maar ze slagen er niet in om iedereen mooi in het gelid te laten lopen. Na een tiental minuten komt er een soort rustpunt maar dat is natuurlijk maar schijn. Trombone en gitaar sleuren op uitgekiende wijze alles en iedereen weldra weer in een hyperventilerende slingerbeweging. Een adembenemende achttien minuten. En dit is nog maar een voorproefje. Het tweede nummer wordt ingezet met een eigenzinnige sfeerschepping getekend door heel wat scherpe kantjes. Stilte voor de storm noemt men dit. De helse uitbarstingen laten dan ook niet lang op zich wachten. Alle hens zijn terug aan dek. Deze maal wordt alles in een niet aflatende golfbeweging op de luisteraar afgevuurd. De korte tussenpauzes worden telkens vlug aan diggelen geslagen door hyperkinetische uitbarstingen. Popliefhebbers die denken dat een groep als Einstürzende Neubauten het alleenrecht heeft op originele en complexe structuren moeten hier maar eens naar luisteren. Bovendien is alles gespeeld met echte instrumenten. We kunnen niet elk nummer apart bespreken omdat er telkens zoveel te beleven valt. Ga zelf op avontuur. Wie niet volledig vertrouwd is met een dergelijke aanpak van musiceren, raden we wel aan te beginnen met cd 2 (opgenomen in De Werf in Brugge, daar waar de andere opnames geselecteerd werden uit de concerten in La Tentation en Auditorium Abel Dubois). Deze stukken neigen iets meer naar fusion dan naar free maar het blijft toch wel steeds ‘the attack of the intriguing notes’. Hoogtepunten op cd 2 zijn het freefusion psychedelisme van Bridge Made Of Waters en The Happy waarin we zowaar een zekere swing ontwaren. Sterk ontvlambare cd en zeker voor diegenen die eveneens het werk van Erik Friedlander en Albert Ayler appreciëren.”
Georges Tonla Briquet in Rootstown Music Free-zine #81 (2004)

"Het heeft weinig gescheeld of de optredens, waar de opnames voor deze dubbel-cd werden gemaakt, waren niet doorgegaan. Deze plaat kwam namelijk tot stand in vrij emotionele omstandigheden: op 11 september 2001 vertrok het vliegtuig met Golia en de zijnen met wat vertraging vanuit New York naar Brussel, luttele uren voor een eerste vliegtuig het WTC doorboorde. Pas in België hoorde de band wat er gebeurd was maar uiteindelijk besloten ze om de geplande tournee af te werken. Deze opnames, gemaakt in Brussel, Mons en Brugge op 12, 13 resp. 15 september zijn ongetwijfeld beïnvloed door de gebeurtenissen.

Componist, bandleader en multi-instrumentalist Vinny Golia timmert al meer dan 30 jaar aan de weg en mag met recht een van de grootsten in de hedendaagse jazz worden genoemd. Door een vermenging van aanstekelijk swingende begeleiding die soms tot dansen lijkt uit te nodigen en lange maar gedurfde en energieke improvisaties slaagt het kwintet erin om nummers die meestal twaalf tot twintig minuten duren toch permanent boeiend te houden. Golia is natuurlijk solist nummer één maar ook de hier uitstekende trombonist Michael Vlatkovich (die bugel/trompettist John Fumo verving) laat zich verre van onbetuigd en omdat Golia zowel tenorsax als piccolo, klarinet, dwarsfluit, sopraansax en ocarina speelt, wordt die trombone het meest kenmerkende geluid van de plaat. Gitarist Nels Cline neemt enkele rustmomenten, want die zijn er gelukkig ook, voor zijn rekening. Bovendien klinkt de plaat bijzonder helder, het jazzgevoel van donkere, kleine krochten is nergens te vinden. Een meesterwerk pur sang dat steeds te vlug afgelopen is.”
*****  Olivier Verhelst in De Muziekkrant (B) 23/04/2004

"Multi-woodwind ace Vinny Golia will undoubtedly be cited as one of the hardest working jazz artists in recent times. On this 2-CD set, recorded live in Brussels, Belgium, Golia, and his fellow Californian jazz aces cover quite a bit of ground. Performing on a variety of reed instruments, Golia and electric guitarist Nels Cline jab and spar through a cavalcade of metrics and vibes, while trombonist Michael Pierre Vlatkovich adds a gruff, and rather poignant element to the band’s chemistry. During these two discs, you’ll hear foot stomping swing vamps shaded with soaring lines, amid free form improv and complexly woven time signatures. And while the live recording itself tends to sound a bit raw and unpolished, the musicians’ line of attack and deterministic intentions speak proverbial volumes.”
Glenn Astarita in Allaboutjazz.com (June 2004)

"Recorded at three different concerts in Belgium on September 12, 13 and 15, 2001, ONE, THREE, TWO is a creditable quintet session, which, considering the date, not surprisingly lacks some of the go-for-broke energy multi-reedist Vinny Golia brings to many of his other discs.

Still the cohesion of the band is evident on the 11 Golia compositions written expressly for this instrumentation, that are spread over two CDs with almost 21/2 hours of music. However, a combination of ennui regarding the situation in the United States, and concert necessities, which seems to necessitate contributions from each musician on nearly every tune, means that some pieces and solos are overly extended. Considering that Golia had been playing with brothers, guitarist Nels Cline and drummer Alex Cline since 1976, expressive trombonist Michael Vlatkovich since 1981 and bassist Scott Walton for at least five years at that point, no sound is less than thoroughgoing professional, though. And many of the pieces are outright exciting.

Significantly enough, Disc 2, which was all recorded at the final concert, is livelier and more cohesive than what appears from two earlier shows on Disc 1. Additionally that disc's final four numbers showcase the energy and skill of the band at its zenith.

Particularly impressive are the back-to-back "Make it Snappy" and "Yari". Beginning with a peeping clarinet run, the former soon finds Golia pitch shifting and producing double-tongued, hocketing glissandos. Followed by plunger 'bone blasts and march time drum rolls, the reedman then introduces stop time irregular trills that move up the scale and are extended with circular breathing. Linking this to "Yari", Golia, on flute and the trombonist's tones intertwine in front of walking bass lines.

Given his head, Vlatkovich embarks on an extended slurred solo, initially facing counterlines from the flute and flailing fills from guitarist Cline. But as he begins burrowing into the bottom of the horn, Golia piccolo twitters take the top part, drummer Cline jazzily bounces his snares and makes his cymbals sizzle, Walton double stops and the guitarist outlines a Joe Pass-meets-Herb Ellis solo, all slurred fingering and speedy fills.

These distorted runs radiate all over "Bridge Made of Waters", with fretman Cline's distortions and tremolos adding to the textures smeared, blown out and ratcheted by the others instruments. Earlier, one of the musicians provided some atmospheric grunts and on "The Happy", Walton slaps his bass. The trombonist adds to the retro feel on this blues by alternating Frank Rosolino-like pecks and Vic Dickenson-like slurs, while Golia turns from producing a pinched, staccato sopranino trill to stomping, stop time Southwestern tenor tones. Coupled with ringing guitar work, this track could prove to any naysayer that exploratory musicians are just as capable of swinging as neo-con jazzbos. Would that this animation had extended to all the tunes on both discs.

Elsewhere, it's often Vlatkovich's melding of post-bop speed with tailgate-style emotion that provides the spark on many other tunes. Moving among his various horns, Golia too can join in for some call-and-response fire, but when earlier pieces clock in at least 17 minute plus, some of the momentum is lost after every player contributes a solo.

"On Behalf of My Benefactors", the longest track at 20 plus minutes, certainly ends up this way. Contrapuntal textures moving back and forth between polyphonic 'bone slurs and whistling reed lines meets woody bass tones and finger tip picking from Nels Cline. Golia then introduces a chirping, circular soprano timbre that accelerates to panpipe tones and sideslips into other keys. Following pummeling rolls, paradiddles and flams from the drummer and an echoing guitar chord, a quarter note bass line stabilizes the piece into a swing tune with the trombonist tonguing out speedy breaks and Golia chirping and smearing his notes. Still Vlatkovich's triplet display pales a bit whenever other players have to get their licks in before the tune ends.

As with much of his other sideman work, especially with Golia, Nels Cline keeps his guitar hero showmanship to a minimum here, sticking mostly to complementary finger style forays rather than distorted, single string reverb. Brother Alex is similarly restrained, providing shuffle rhythms and a heavy backbeat when needed, otherwise expressing himself through inventive percussion forays, as early on when his traps output take on a resemblance to a gamelan. When not walking, Walton rasps out resonant accompaniment. And the three generally free up enough space for Golia and Vlatkovich to soar.

Among his many horns, the reedist can be relaxed or intense on soprano, emphasize higher-pitched ney-like tones from the same instrument and on tenor create snorting obbligatos, which are still more Teddy Edwards than Trane. On clarinets he jumps from slurred and squeaky coloratura tones to Morse code-like compressed single notes and choked squeals.

Meanwhile the trombonist smoothly bends notes at certain places, sneaks up the scale with a thinner tone, double tongues at others, and can create his own call and response with two distinct sounds. Shoving a mute deep within his bell and pulling it out just as quickly, he moves from a buzz to purr. Elsewhere it appears as if he's vibrating the bell directly against a thin metal sheet for some lowering rubato tempos.

Although some of material on the first disc is weaker, Disc 2 is still essential for all Golia followers or fans or first-class improvisational music. And, come to think of it, less than perfect Golia Quintet sounds are still better than much of the music being marketed as jazz these days.”
Ken Waxman in Jazzweekly.com (July 2004)

"La discographie de Vinny Golia, pilier du jazz et de la musique improvisée sur la Côte Ouest des Etats-Unis peut apparaître, à bien des égards, comme pléthorique. Pourtant, parmi les presque quarante LP et CD parus depuis 1977 sous son nom ou en tant que co-leader, rares sont ceux qui n’atteignent pas le niveau d’excellence. Capté en Belgique lors de la tournée du musicien en septembre 2001, « One, Three, Two » ne fait pas exception à la règle. Mieux même, avec ce magnifique double album, le label flamand Jazz’halo nous offrent tout simplement le meilleur disque « live » de Vinny Golia à ce jour. A la tête d’un quintet des plus alléchant, sorte de « best of » des musiciens s’étant produit à ses côtés au sein d’une formule orchestrale qu’il affectionne tout particulièrement, le fondateur du mythique label Nine Winds et ses partenaires y développent un free-bop d’une grande liberté mais aussi d’une absolue rigueur à travers une série de compositions (toutes de la plume du leader) aux arrangements soignés. L’invention s’y révèle constante et, jusqu’au bout, multidimensionnelle : rythmique (ce disque « swingue » !), harmonique, sinon mélodique, elle emprunte souvent des chemins abstraits et dissonants où se mélangent improvisations individuelle et collective au sein de morceaux qui, parfois, s’enchaînent pour former une suite au long court. Si Vinny Golia s’y distingue tout particulièrement en passant d’un instrument à l’autre (il en a huit à sa disposition), instruments qui offrent la possibilité à ce peintre de formation de varier constamment les couleurs de la musique ainsi créée, le trombone particulièrement inspiré de Michael Pierre Vlatkovitch (jouant lui-même sur le son en utilisant des sourdines) propose un contre-point nettement plus stable à la versatilité instrumentale de son leader. Lyrique au soprano (« Hexo-lateral »), épique au ténor (« While All Are Away »), à moins que ce ne soit l’inverse, Golia est, comme toujours, l’élément moteur du groupe, un groupe auquel Nels Cline confère une ultime touche de modernité lorsqu’il lui arrive d’émanciper sa guitare et de produire une gamme de sons venant en droite ligne de la scène électro-acoustique. Recommandé."
Technique : 8,5 (l’image stéréo d’une grande stabilité et la définition parfaite des instruments constituent les points forts de cette magnifique prise de son « live ») – Artistique : 10. JOKER
Philippe Elhem in Crescendo (B), avril/mai 2004

"Op 11 september 2001 stapte Vinny Golia met zijn kwintet op het vliegtuig voor enkele Europese concerten. De Belgische optredens, gepland vanaf de dag erna, vonden na enig beraad toch doorgang en drie jaar later blijkt dat het verhaal van 9/11, hoe interessant ook, de muziek nergens in de schaduw zet. Daarvoor is 'One, Three, Two' een te mooi, zij het niet altijd even vlot weg te slikken album. Golia's composities laveren namelijk tussen improvisatie en uitgeschreven arrangementen en laten de grens tussen de twee meer dan eens over aan de verbeelding van de luisteraar. Lekkere swing, zinderende bebop en vooral veel vrij spel vloeien al even soepel en verwarrend door elkaar, net zoals zachte en mysterieuze passages niet bestaan zonder de grillige thema's of de extatische momenten.

Vinny Golia houdt er duidelijk niet van zijn stukken in een thema – solo – thema structuur gevangen te zetten. Zijn composities draaien geen rondjes, maar gaan stap voor stap vooruit, waarbij een deel, eens afgewerkt, niet meer terugkeert. Het beginthema duikt op uit de mist van een collectieve improvisatie of uit een solopassage. Vaak is deze hoofdmelodie zo grillig dat het gevaar voor spontaan mee fluiten (zelfs na herhaaldelijk beluisteren) nihil is. Op andere momenten opteert Golia dan weer voor een trage melodie die gewichtloos boven de begeleiding hangt. Wanneer dan de solisten op het materiaal losgelaten worden, schuiven er geregeld (meestal vanuit de blazers) korte riffs onder het werk van de improvisatoren. Soms zijn dit niet meer dan decorstukken, maar even gemakkelijk vormen ze de aanzet tot het samen verder uitbouwen van het stuk.

In het kostelijke 'Make it Snappy' bereikt de arrangeer- en componeerkunst van Vinny Golia een hoogtepunt. Een dialoog tussen elkaar kort op de huid zittende sax en trombone wordt in een marsritme gezogen. De elektrische gitaar komt echter met noisy geraas de boel aan flarden schieten, waarna een dolkomisch en springerig thema van korte noten en plotse stops de weg effent naar de improvisaties.

Het is naast alle compositorische pracht ook mooi om volgen hoe de begeleiding wordt aangepast aan de solerende muzikant. Voor de net iets minder wendbare trombone van Michael Vlatkovich wordt zo meestal een stabielere begeleiding neergelegd. Ook gitarist Nels Cline, die meestal kiest voor een 'proper', zij het soms wat nerveus en kort gefraseerd geluid, is het best gediend met een swingbasis. Golia daarentegen verkiest duidelijk een vrije ondergrond. Dat is logisch, want vooral wanneer deze laatste met een sopraan- of sopraninosax aan het werk gaat, is hij alomtegenwoordig. Het is alsof de kurk van de champagnefles vliegt en de ideeën maar blijven komen. Onophoudelijk doorfladderend lijkt hij soms te vergeten dat een mens moet ademen. Hierdoor klinkt hij tegelijkertijd doodvermoeiend en onuitputtelijk geïnspireerd, maar bovenal lyrisch: powerplay is aan hem niet besteed.

Het enige minpuntje aan deze cd is het soms slordige samenspel tussen Golia en Vlatkovich. Thema's en riffs die messcherp door de composities zouden moeten snijden, klinken daardoor wat bot, waardoor de uitvoeringen dan weer wat aan kracht inboeten. De composities zelf blijven daarbij wel in volle glorie overeind, zeker als de luisteraar door de foutjes heen wil luisteren.”
Koen Van Meel in Kwadratuur.be (07/06/2004)

“Het nieuwe dubbelalbum van het Amerikaanse Vinny Golia Quintet is uit. Op deze cd staan de concerten dat het ensemble verzorgde tijdens de Jazz’halo Music Days. De groep landde op Zaventem in de ochtend op Amerika’s zwartste dag, 11 september 2001. De gebeurtenissen in New York hadden uiteraard een invloed op de manier van musiceren. Dit moest wel een emotioneel album worden. En inderdaad, de concerten waren volgens insiders heel intens en van een constant hoog niveau. Vinny Golia: ?Tijdens die Belgische concertreeks was het verwerken van die verschrikkelijke dag in ons thuisland niet eenvoudig. Dus zochten we onze toevlucht in de warme interactie en verkenning tussen de muzikanten. Het was bewonderenswaardig hoe de musici improviseerden, gebruik makend van mijn composities als een platform voor artistieke expressie.? Vinny Golia is een beweeglijk en pure blazer. Hij heeft altijd een complete controle over zijn intonatie, ongeacht een klarinet, saxofoon of fluit. Je hoort altijd traditie maar hij focust zich ongegeneerd op vaak niet ontginde grond. Zijn medemuzikanten Vlatkovich op trombone, Nels Cline op elektrische gitaar, Walton op bas en Alex Cline op drums moeten in geen geval kniebuigingen doen voor hun meester. Deze cd is een collector’s item, alleen al om de mentale omstandigheden en het tijdstip waarin de musici moesten spelen. Daardoor is de muziek van One, Three, Two van zo’n onschatbare waarde geworden.”
Smaak (B), Feb. 2004

"The output of multi-reed player Vinny Golia is staggering, with a constant outpouring of solo recitals, duets, settings for reeds and electronics or string groups, all the way to his ambitious work for large ensembles. While his range of musical interests is expansive, his probing post-bop quintet music has always provided a consistently rewarding setting to check out. Since the early 80s, he has worked with a core revolving group of musicians to chart out a commanding balance of compositions, collective improvisation, and free-leaning bop extensions. As impressive as their recordings have been, Golia had never managed to capture his quintet music live before this two-CD set on the Belgian Jazz'halo label.

Considering the circumstances, there is no reason this should be as good as it is. Here is a document of a short tour of Belgium that took place in September of 2001. With Michael Vlatkovich as a last-minute switch, Golia and crew (Vlatkovich on trombone, guitarist Nels Cline, bassist Scott Walton, and drummer Alex Cline) flew out of New York on September 11, literally just before the bombs hit. Landing in Belgium, the group shuttled onto a train, where Nels severely sprained his ankle. It was only after they got to their hotel that they found out what had happened back in the US. After some consideration they decided to stay and play, and the music captured shows a vital conviction.

One of the reasons this band works so well is its ability to tactically meld contrasting styles into a collective voice. Golia, on his usual arsenal of flutes, saxes, and clarinets, is a master of extended technique, timbral contrasts, and knotty angular lines. Vlatkovich's burly tone is a fitting foil, and he counters Golia with fleet runs shaped with broad smears and muted growls. At this point, Nels Cline is as well known for his acidic rock playing as he is for his improv chops. Here, he seamlessly rides the edge between the two, tossing off mercurial bop-phrased lines that can turn into distorted snarl or percussive abstraction. Alex Cline is just the sort of drummer you want for a group like this. He lets the time stretch to the edges of freedom while still managing to keep an open sense of momentum. Bassist Walton (the newest member of the group) drives the music along with lines that buck and lunge with propulsive energy and melodic detail.

With most of the pieces stretching past the 15-minute mark, the group takes plenty of room to expand on Golia's themes. As good as the first disc is (capturing pieces from the first two days of the tour), disc two, from a concert a few days in, is even better. The group sounds a bit more rested and the pieces bristle with charged, vibrant intensity, particularly Nels Cline, who is on fire. This is a riveting performance starting with the shape-shifting groove of the opening "Drum In the Circle of Stone". Another highlight is "Make It Snappy", which alternates sections of contrapuntal hocketing with explosive collective freedom, opening to a central skirling sopranino solo by Golia. Also worth noting is "Bridge Made of Water", a jolting feature for Cline's feedback-drenched guitar.

Let's hope this release on a small Belgian label gets the distribution and attention it deserves. Even in the crowded field of Golia's extensive discography, it is one worth searching out.”
Michael Rosenstein in onefinalnote.com, 27 August 2004

"Here are two discs packed to the gills with the prime cuts from a September ‘01 tour of Belgium by an ensemble that will likely have connoisseurs of California Coast improv salivating. The Cline Brothers make for a winning match-up on their own. To hear them in collusion with Golia is a bit of a boon and the music makes good on the fortuitous combination. Golia doesn’t gloss the significance of the recording dates situated as they are around September 11th, 2001. He recounts in his brief notes the effects it had on the band’s shared and individual psyches along with an unfortunate ankle accident that befell Nels at a Belgian train station.

Disc one gathers material from two dates. Four long pieces dominate, each one custom-built to accommodate liberal amounts of improvisation. As the other horn in the "front line,” Vlatkovich manages an impressive array of tonal slurs and effects with a selection of plungers and mutes to complement Golia’s customary change-ups through reeds. Eight representatives from his horn arsenal are in play and each receives a fair share of time in front of the stage mics. The mood is properly set on the opening "Hexo-Lateral” a suite-like piece brimming with oddly inverted harmonic shapes and intersections that would probably make its architect-cum-philosopher dedicatee crack a grin. Golia’s sopranino approximates the accelerated speed of whirling dervish twirling across a back-drop that morphs from free form to hard swinging lope on the back of Walton’s febrile bass and crashing traps of the stick-wielding Cline. Vlatkovich steps up next, gliding and cavorting with the "rhythm” section in a lubricious display of slide dexterity. Nels’ twangy single note sortie comes in short order after, scaling a vertical rhythm erected by his brother’s choppy beats and Walton’s bottom thrumming bass line. A track-by-track rundown of the interplay and action could easily fill several pages, but such coarse schematics would only hint at all the fire-works that are set off when these five men pool their stamina and intellect. Besides, I’ve already adopted that strategy with the previous two entries in this batch and risked boring you to tears. By way of summation, this is a set of music that wins both in content and presentation. Sound is clean, if a bit raw, and all of the players receive faithful representation at the moment of creation. Attempting both discs in succession can be an exhausting enterprise and if the oxymoronic statement is permissible the set feels almost like too much of a good thing. I found the parcelling of each one into a separate listening session far more conducive to appreciating all that’s going on. There’s simply too much to track in one lump sum and it’s easy for the ears to become fatigued even before cuts like "Yari” and "The Happy” roll around. Listeners with even a liminal interest in Golia, the Clines or the others in this stellar band should definitely draw a bead on this set and bring a copy home.”
Derek Taylor in Cadence, October 2004

“Vuonna 2001 Vinny Golian yhtye lähti Belgiaan esittämään konsertteja, joissa tämän levyn musiikki äänitettiin. Lentokone lähti New Yorkista 11.syyskuuta. Kone pääsi ilmaan ennen kuin rytinä maassa alkoi. Yhtyeen saavuttua Belgiaan kitaristi Nels Cline meinasi vahingossa murtaa nilkkansa. Soittajat kuljetettiin hotellille ja lääkäri saatiin paikalle. Tämän jä näkivät, mitä kotona oli tapahtunut. Konsertit kuitenkin soitettiin, ja tulos löytyy tältä tuplalevyltä. Yli kaksi tuntia vapaata jatsia ammattitaitoisesti soitettuna. Mitään ei säästellä: melkein puolet biisiestä kestää yli 15 minuuttia. Improvisointia ja sooloilua siis riitää.

Monesti on virkistävää, kun musiikkiin sisällytään jotain tavallisesta poikkeavaa. Tällä levyllä Vinny Golia soittaa muiden puhaltimien lisäksi okariinaa, joka on italialaisperäinen sormiaukollinen huilusoitin. Posliinista tai savesta tehtyä okariinaa on käytetty myös lasten huilusoittimena. Tällä levyllä sitä soitta kuitenkin ammattilainen.”

    Translation:
”In 2001 the Vinny Golia Ensemble went to Belgium on a concert tour during which this music was recorded. The aircraft left New York on September 11. It was airborne before the disaster struck.  Upon the ensemble’s arrival to Belgium guitar player Nels Cline accidentally almost broke his ankle. The musicians were taken to the hotel and a doctor was summoned. Only after this they learnt what had happened at home. Nevertheless, they played their concerts, and the result has been recorded on this double CD. More than two hours of professionally played free jazz. Nothing is spared; nearly half of the pieces last more than 15 minutes.  Improvisations and solos abound. Adding something extraordinary to the music often proves to be very refreshing. On this CD Vinny Golia, in addition to other wind instruments, plays the Ocarina, which is a flute instrument, with finger and thumb holes, of Italian origin. The Ocarina, which is made of porcelain or clay, is a flute instrument played also by children. On this CD it is, however, played by a professional.”
Jussi Huolman in Jazzrytmit (FIN), 30.06.2005

“Continuando con pienezza ed estro la propria inarrestabile fertilità creativa, Vinny Golia ripropone alla guida di questo suggestivo quintetto, la sua solida sostanza di grandissimo interprete. Strumentista virtuoso, sia di ance che di legni, Golia incarna la frangia più rappresentativa di quel filone californiano mai sedato da intemperanze commerciali né dal gusto banale della facilità. L’energia con la quale il leader emerge sprona i compagni di cordata dentro una felicissima sarabanda sonora in cui tutti emergono per valenza e intelligenza, a partire da quel Vlatkovich, abile e spesso dimenticato trombonista, in grado di fungere da lucido alter ego alle intense fughe del fiatista. La splendida fluidità di un chitarrista come Nels Cline abbelisce le suggestioni presenti in questo impedibile doppio live, registrato in Belgio in tre tappe nel 2001 e che risente fortemente del clima tumultuoso avvertito pochi giorni dopo quel drammatico 11 settembre di quell’ano.”
Gianmichele Taormina in Jazzit #28 (Italy, 2005)

“This was recorded live at three different performances in Belgium September of 2001 (12-15th), right after the September 11th disaster. Their short almost didn't happen and Nels twisted his ankle as soon as they landed in Belgium. Vinny composed all of the pieces originally for a quintet which included trumpeter John Fumo, who had to be replaced at the last minute by trombonist Michael Vlatkovich, an excellent trombonist and a replacement. Vinny and the Cline brothers have been playing together for nearly thirty years, it does sound that way as they work together just right. Vinny has written some wonderful, intricate, Braxtonian material for the quintet, keeping them on their toes as they navigate the difficult tempos, textures and changes. There is some amazing interplay between the sax, trombone and guitar, as well as some inspired soloing from each player. When Nels takes one of his explosive solos on "Hexo-Lateral", Vinny has provided some fine, drifting background harmonies for the sax and trombone. Even when the quintet goes into the freer regions, they remain ever-focused and often land perfectly into those engaging charted sections. Both discs are over 70 minutes long and remain fascinating throughout. More than 2 hour & 20 minutes of the grand Vinny Golia Quintet at their best!”
Bruce Lee Gallanter – Downtown Music Gallery (NY), 2005

“Les 12, 13 et 15 septembre 2001, Vinny Golia, polyinstrumentiste américain d’exception, se produisait en Belgique  dans le cadre des Jazz’halo Music Days, soit le lendemain du fameux « 9-11 » ! Autrement dit, la tournée a bien failli ne jamais voir le jour. Dans de telles conditions, il est impensable d’imaginer que la musique de Vinny Golia (flûtes, saxophones, clarinettes, ocarina), Michael Pierre Vlatkovich (trombone), Nels Cline (guitare électrique), Scott Walton (contrebasse) et Alex Cline (batterie) n’ait pas été déterminée par cet événement historique. Golia et les frères Cline se connaissent depuis près de trente ans. Et , habitué à se produire en quintet depuis le début des années 1980, Vinny Golia proposera surtout de nouvelles compositions pour ce projet. Compositions très ouvertes, les titres des deux cédés permettent de nombreuses explorations autour des orchestrations, des sons et des couleurs. Près de deux heures et demi de musiques, enregistrées en public à l’Auditorium Abel Dubois (Mons), à La Tentation (Bruxelles) et au centre culturel De Werf (Brugge), révèlent une formation aventureuse, d’une grande cohésion, inscrite dans l’art vivant le plus contemporain.”
Philippe Schoonbrood dans Jazzaround, 2004 (B)

“De opnamen van dit kwintet van de Amerikaanse multi-instrumentalist Vinny Golia dateren uit precies dezelfde periode. De vijf muzikanten hadden net op tijd de Verenigde Staten kunnen verlaten; bij aankomst in België bleken zich net twee vliegtuigen in het World Trade Center in New York te hebben geboord. De inmiddels zestigjarige Golia is een belangrijke figuur in de Amerikaanse avant-garde. Zo speelde hij met Horace Tapscott, Bobby Bradford, Tim Berne en Anthony Braxton. Hij wordt hier bijgestaan door trombonespeler Michael Pierre Vlatkovich, gitarist Nels Cline, diens broer en drummer Alex Cline en bassist Scott Walton. In lang uitgesponnen stukken verkent Golia met zijn band vooral klankmogelijkheden. Vlatkovich doet door het gebruik van veel verschillende dempers in diversiteit zeker niet voor Golia die op deze dubbel-cd maar liefst acht blaasinstrumenten bespeelt. Hun samenspel is fantastisch en zij worden daartoe volop in de gelegenheid gesteld door de uitmuntende ritmesectie. Walton en Cline voorzien de toch vaak veeleisende stukken van een onweerstaanbare groove, die mij soms aan latere opnamen van Steve Lacy deed denken, iemand waarmee Golia overigens ook gespeeld heeft. Eerlijk is eerlijk; de bijna tweeënhalf uur durende dubbel-cd achter elkaar uitluisteren, is een hele opgave, maar mij is de kennismaking met het Vinny Golia kwintet bijzonder goed bevallen.”
Mischa Andriessen op jazzenzo.nl, 21/01/2007