TS015

The Survivor's Suite
Michael Jefry Stevens

"The Survivor’s Suite is a good indication of where this fine pianist, his music, and piano playing, is today."
Robert Iannapollo

MICHAEL JEFRY STEVENS – THE SURVIVOR’S SUITE

1) For Galo
2) Ask Me Now
3) Musica Callada #1
4) Quiet
5) The Search
6) Survivor's Suite
I. Praeludium
II. Yin/Tang
III. Interludium
IV. Thet Eternal Spring of Hope
V. Postlude

All compositions by Michael Jefry Stevens except Musica Callada (Frederico Mompou) and Ask Me Now (Thelonious Monk)

Michael Jefry Stevens, piano

recorded live at De Werf Brugge on Nov.10, 2002

Photography: Jan Vernieuwe

SOME REVIEWS:

“Om zijn vijftigste verjaardag te vieren trok de Amerikaanse pianist Michael Jefry Stevens voor het eerst op solotournee. Stevens kennen we vooral als de kompaan van bassist Joe Fonda, met wie hij een kwintet leidt. Hij behoort tot de zogenaamde New Yorkse downtown-scène. De cd is in november 2001 live opgenomen in kunstencentrum De Werf in Brugge, waar Stevens stilaan kind aan huis is.

Hij laat vooral zijn lyrische, impressionistische kant horen. Alleen op Monks “Ask me Now” grijpt hij even terug naar oude pianostijlen als de stridepiano. Ook verwerkt hij klassieke invloeden. De sfeer is messtal sereen en ingetogen. Naast eigen stukken speelt hij ook het mijmerende “Musica Callada #1” van Federico Mompou. Dat laat hij volgen door het nog stillere nocturneachtige “Quiet”.

Zoals zoveel New Yorkse muzikanten verwerkte hij ook zijn reflecties op 11 september. Dat doet hij in de vrij geïmproviseerde “Survivor’s suite” in vijf delen. Een kleine krachtproef, waarin de pianist de hoop laat opflakkeren en zijn ideeën de vrije loop laat in uitgesponnen improvisaties. Niet alle onderdelen zijn even sterk. Stevens kan de spanningsboog niet altijd aanhouden en zoekt soms gemakkelijke oplossingen. Maar dit blijft een aangename soloplaat.”
KVK in De Standaard (B), 08/02/2003

“De tred van de antiheld
De Amerikaanse pianist Michael Jefry Stevens (51) is het tegenovergestelde van een toetsenruiter. Hij beheerst zijn instrument heel degelijk, maar hij speelt nooit demonstratief en zet zelden of nooit een spurtnummertje in. In de ensembles waarmee hij hier de laatste tijd vaak te horen was, speelt hij een curieuze rol, schijnbaar in de marge van het gebeuren. Stevens staat graag een beetje op de rem en vertraagt de actie. Het interessante is dat dat tamelijk onopvallend gebeurt. Om dat te kunnen moet je uit goed hout gesneden zijn. Vanouds is hij een ensemblespeler, iemand die de nabijheid van collega’s nodig heeft om zijn kanttekeningen mooi neer te zetten. Maar in de herfst van 2001 maakte hij voor het eerst een solotournee die hem onder meer naar Brugge bracht, stilaan een van zijn favoriete plekken in Europa. In De Werf, aan het slot van de tournee, nam hij de live-cd The Survivor’s Suite op. Daarop is haast het integrale concert te horen: vier eigen composities, ‘Musica Callada #1’ van Federic Mompou en de jazzklassieker ‘Ask Me Now’ van Thelonious Monk. In het Monk-stuk is de signatuur van Stevens als pianist heel duidelijk: de antiheld kiest voor een tamelijk stevige maar lichtjes hinkende tred. Hij legt een duidelijk Stride-accent, net zoals Monk dat in zijn latere opnamen deed (de London Sessions bijvoorbeeld). Deze Monk is een buitenbeentje op de cd, want de meeste andere composities zijn veel lyrischer en ook sterk geïnspireerd op klassieke muziek, meer bepaald op het impressionistische repertoire. Toch blijft Stevens ook dan heel flexibel en laat hij zich niet verleiden om te sterk op het idioom te steunen. De afsluitende suite is wat dat betreft een echte parel: ruim 30 minuten bergen en dalen en landschappen en plekjes vol afwisseling, onrust en pret. Heel mooi.”
Didier Wijnants in De Morgen (B), 22/01/2003

“Co-fondatore nei primi anni Novanta assieme a Dave Douglas dello storico Mosaic Sextet ed attuale componente dei Conference Call, il pianista newyorchese Michael Jefry Steven approda al suo secondo lavoro discografico pubblicato nell arco del 2002 e per di ad una non giovane. Registrato dal vivo a Brugge, in Belgio nel novembre 2001, incisione corona infatti la fine di un tour europeo allestito per festeggiare il suo cinquantesimo compleanno. Tenutosi sempre distante da facili clamori, pur mantenendo in vita un trio dal sapore jarrettiano (Stevens, Siegel & Ferguson) ed incidendo per altrettanto poco conosciuto Fonda/Stevens Group, il pianista da fondo nel cd a tutta la sua intuitiva arte poetica fatta di espliciti richiami a certo romanticismo, debitore nei confronti della lezione lasciata da Bill Evans, senza disdegnare un evidente accademismo contemporaneo (For Galo, The Search e Musica Callada di Mompou parlano da sole). Mostrando un ampia austerit di linguaggio, la suite omonima lunga trentatre minuti, si dispone invece in cinque suggestive sezioni interamente composte ed improvvisate sul momento con tanto di dedica agli scomparsi dell 11 settembre.”
Gianmichele Taormina in Jazzit (I) 2003

“De vriendschapsbanden tussen Michael Jefry Stevens en Joe Fonda enerzijds en Rik Bevernage, Jos Demol en Emile Clemens anderzijds, leidden mee tot Michaels eerste solotournee in november 2001 met als slot dit concert in De Werf. Hij is een impressionist, die ik dichter bij Jaki Byard dan bij Keith Jarrett (of Chick Corea’s solowerk) plaats, een doordacht componist ook – zijn titelstuk neemt ruim de helft van de cd in. Waar de titel naar verwijst, leer je uit de opnamedatum. Nog drie eigen stukken hier plus ‘Ask Me Now’ van Monk en ‘Musica Callada #1’ van Federico Mompou. Muziek die je niet loslaat, met een voorkeur voor de wisselende stemmingen in ‘The Search’. Glasheldere opname”.
Sim Simons in Jazzmozaïek (België) 2003 – nr. 1 * * * *

“Quête d’une apothéose, résurgence des moments les plus intenses de la carrière d’un musicien: l’heure est parfois aux regards sur ce qui a fondé la vie d’un artiste. A 50 ans, Michael Jefry Stevens se livre, au travers de cet enregistrement, à un exercice au piano solo. Fruit d’une belle aventure qui l’a mené sur les routes au cours d’une tournée réalisée en 2001, cet album se révèle comme un cadeau offert à ceux qui l’ont suivi depuis ces longues années de musique créative, fructueuse, inventive et goûteuse. On le connaît – notamment – pour ses travaux avec Joe Fonda qui contentent, à chaque fois, le public : on le découvre, non sans émotion, dans cet album enregistré live lors du dernier concert de sa tournée solo au De Werf de Brugge. Bel bouquet final s’il en fut…

La musique s’offre à nous, puisée au plus profond du pianiste : légère, spacieuse ou tortueuse. Elle se joue de toutes ces facettes avec élégance et saveur. Un projet impliqué dans lequel M.J. Stevens nous dévoile un peu plus ses impressions musicales : celles qui le fondent et qui l’animent."
Sabine Moig in Jazzosphère (F) #19

"Upon turning 50 on March 13, 2001, American pianist Michael Jefry Stevens celebrated by booking some European dates for that autumn for his first solo tour. What began as an inventory of 31 years of playing changed with the world by the time the tour’s final concert was recorded November 10, 2001 in Brugge, Belgium. Shaken by the attacks on New York, he ‘abandoned the ceremonial neutrality of the concert stage and between each piece shared his doubts, questions and fears’, according to an accompanying essay. Those words are not included in the CD, yet the music registers watchfulness. The opening ‘For Galo’ opens with brittle Morse code as if to sound a warning, before gathering itself thoughtfully. Monk’s ‘Ask Me Now’ provides a little breathing room before the courtly stance of Federico Mompou’s ‘Musica Callada #1’. Presently ‘Survivor’s Suite’ unfolds in more uncertain emotional territory. Stevens’ hold on his material makes it hard to believe the 33-minute closing work was improvised whole on the night, but for the sense of emotion militating against rational structure. The result is by no means trying, but as unpredictable as life itself. Engineer Jean-Marc Foussat misses nothing.”
Randal McIlroy in Coda (C), September/October 2003

“Michael Jefry Stevens’ first recording of solo piano was done in 1991 but (incomprehensibly) wasn’t released until last year. It was a fine effort, showing none of the tentativeness associated with a musician early in the recording career. So, Survivor’s Suite while ten years later, is musically only a little more “refined” than this previous effort.

Stevens is an adventurous player but with a strong melodic streak. Classical influences are there from the piano music of Debussy and Bartok. On this disc, Stevens performs a sensitive rendition of one of Spanish composer Federico Mompou’s “Musica Calladas”. “Quiet” has the meditative calm of some of Erik Satie’s music. But (obviously) there are Jazz influences as well. A well-turned version of Monk’s “Ask Me Now” is a case in point. But, Stevens seems to have learned one of Monk’s most important lessons: be yourself. Consequently the listener is treated to much more linear runs (not the brittle whole tone sweeps favored by Monk). Dissonances are sprinkled throughout, but the chords are much fuller than Monk’s. It’s a very effective version of this Monk chestnut. “The Search” has the flavor of a McCoy Tyner modal excursion, with an ostinato of full-bodied left hand chords. As the piece progresses, the left hand becomes more and more insistent until by the end. It’s a powerful, driving force. Stevens’ development of the melody of this piece gets very intricate as the piece drives towards its well-modulated conclusion. The title track is a 30 minute plus meditation on the 9/11 incident. Not particularly programmatic nor full of maudlin cadences, it is a powerful piece of music without ever being obviously so.

Stevens’ music is full of both emotional and intellectual resonance. And The Survivor’s Suite is a good indication of where this fine pianist, his music, and piano playing, is today.”
Robert Iannapollo in Cadence (USA) October 2003

“Michael Jefry Stevens is a fluid player who finds his comfort level not only on the cool side but also through free jazz and instant improvisation. His touch is both delicate and hard hitting, stopping short of bombast when he ventures into the latter. The balance is visible on this solo record not only in his choice of material, but also in his treatment of the songs, particularly in his interpretation of “Ask Me Now.” His phrasing has an elegance, and while he does take a line at a tangent he does not let this alter his focus. Another tune that pulses is the becoming folkish “Musica Callada #1,” where his pace is measured, his air relaxed and balmy.

As a composer, Stevens utilizes a wide palette. He essays ballads with considerable feeling, “Quiet” making the case convincingly. The unfolding is deliberate, shading the tune gently, his left hand emphasising darker daubs. And if one looks for the influences, one can witness the ghost of Bill Evans and the visitation of Ahmad Jamal. Comparisons apart the title track covers the vast spectrum that is the wont of Stevens.

This is a completely improvised suite, and within its ambit stirs structure and freedom. Stevens suspends time and harmony; his lines arch and curve and fall in a splash of color. He unleashes bolts of thunder with his left hand and clasps melody in scintillating runs. On The Survivor's Suite he keeps blandness away, never letting pretty pictures efface his ardour.”
Jerry D'Souza in allaboutjazz.com (10.2003)

“Cette musique n’a l’air de rien. Elle est enregistrée comme telle, dans la solitude et la nudité du son. Au revers, le pianiste joue sans virtuosité, avec un simple savoir-jouer un peu naïf d’honnête homme. A l’avers, aucun maniérisme, aucun pli pénible, un plaisir enfantin à jouer du piano, une rudesse native dans beaucoup de douceur, l’effort vers le chant et l’expression lyrique. La musique s’écoule, toujours un peu semblable elle côtoie la banalité avec quelque chose de somnambulique. Michael Jefry Stevens a publié en 2001 des solos de piano enregistrés dix ans plus tôt (Productions musicales Cactus), auxquels ce disque réalisé à la suite d’une tournée en solo fait pendant. Il y continue doucement sa méditation, hors des passions de la jeunesse sans en avoir oublié la fraîcheur, il cherche quelques issues à l’impossible humanité. Pour une part, le Pickwick de Dickens retiré dans son cottage jouerait comme ça. Mais Michael Jefry Stevens est aussi profondément marqué par la négritude du jazz, sa pulsation, les teintes sombres de son harmonie. Il y a donc deux forces en conflit / complémentarité dans ce jeu apaisé. Cette déchirure intime nous est joué sans forfanterie, sans exhibitionnisme.”
Philippe Renaud dans Impro Jazz, 02/2004 (FR)