Marni Jazz Festival, 4 tot 14 september 2019

Theater Marni, Brussel

Het is ondertussen een traditie geworden dat Theater Marni (Brussel) het concertseizoen inzet met een heus festival waarbij telkens een specifiek instrument centraal staat. Dit jaar draait alles rond de gitaar. Het levert een affiche op met heel wat internationale toppers waaronder Gábor Gadó en Kurt Rosenwinkel maar ook met de nodige klinkende namen van eigen bodem zoals Guillaume Vierset, Alain Pierre, Lorenzo Di Maio en Paolo Loveri.

Als teaser stelden we drie vragen aan drie Belgische gitaristen die elk een nieuw project voorstellen.

Guillaume Vierset “Edges To Edges”

Hij komt naar Marni met een aantal notoire gasten: bassist Anders Christensen, toetsenist Dorian Dumont en drummer Jim Black.


Wat mogen we verwachten?

Dat is zelfs voor mij nog moeilijk in te schatten. We hebben nog nooit samen gespeeld. Aanvankelijk had ik maar enkele nummers om van daaruit verder te bouwen. Ondertussen zijn dat er twaalf geworden. Het is afwachten wat de anderen zullen denken over het definitieve eindresultaat na het premièreconcert. Hopelijk willen ze doorgaan. Voor mij komt er zeker een vervolg, met of zonder deze samenstelling.

De muziek kan ik omschrijven als vrij en open, ook heel elektrisch en aanleunend bij rock. Jim Black is een drummer die graag voor wat ontwrichting zorgt. Dat komt dus goed uit. Op die manier word ik uit mijn comfortzone gelokt. En aangezien hij mij zelf zei geen voorstander te zijn van one shots, ziet het er van zijn kant positief uit. Anders Christensen speelt tegenwoordig weliswaar meer dan regelmatig akoestisch maar ik koos hem vooral omdat hij ook elektrische bas speelt. Dat hij in het verleden reeds aan de zijde stond van Joe Lovano, Jacob Bro en Paul Motian zegt verder genoeg. Ook in Deense groepen met sterke rock- en punkinslag voelt hij zich lekker. Het is net wat ik zocht, die uitersten. De Franse pianist Dorian Dumont woont al een tiental jaar in Brussel en vindt sinds enige tijd zijn weg in de alternatieve underground scene door zijn spielereien met effecten en elektronica.


Welke gitarist had je graag zelf op de affiche geplaatst?

Ik maakte een periode door dat ik bijna uitsluitend naar Kurt Rosenwinkel luisterde maar die staat al op de affiche. Daarom kies ik Jim Hall, als het ook een overleden gitarist mag zijn. In het andere geval ga ik voor Nir Felder, al zou ik hier ook Julian Lage kunnen vernoemen.


Een recente opname van een gitarist die je wil aanraden?

Graag ‘Fernweh’ van de Deense gitarist Mikkel Plough. Ik volg reeds zowat tien jaar wat hij doet. Hij maakte verschillende cd’s met Mark Turner maar deze met bassist Jeppe Skovbakke en drummer Kevin Brown is toch wel een van zijn sterkste.

© Arnaud Ghys

Alain Pierre “Acoustic Duo”

Zijn recente solo-cd, ‘Sitting In Some Café’, is ronduit een meesterwerk in het genre. Percussionist en tablaspeler Etienne Plumer voegt daar in Marni extra kleur aan toe.


Wat mogen we verwachten?

Een ruime selectie uit mijn solo-cd aangevuld met een paar nummers van mijn trio-opname ‘Aaron & Allen’. Er staat eveneens wat nieuw onuitgegeven materiaal op het programma. Normaal gezien breng ik drie gitaren mee: een klassieke met zes snaren, mijn twaalfsnaren model natuurlijk en ook de fretless gitaar die ik voor de cd gebruikte. Misschien eveneens mijn folkgitaar, afhankelijk wat ik uiteindelijk op de setlist zal plaatsen. Om het voor iedereen extra boeiend te houden, nodig ik tablaspeler Etienne Plumer uit. Ik was indertijd grote fan van de groep Oregon met Collin Walcott. Via John McLaughlin ontdekte ik dan weer percussionist Zakir Hussain. Vandaar het idee om Plumer erbij te betrekken en tevens omdat de intimistische kant van mijn soloplaat niet overal even meeslepend overkomt.


Welke gitarist had je graag zelf op de affiche geplaatst?

Ralph Towner (zonder aarzelen). Als Amerikaan oefende hij een sterke invloed uit op de Europese jazz door zijn opnamen voor ECM. Ik probeer al jaren verschillende organisators warm te maken om hem naar België te brengen. Het is sinds 1992 geleden dat hij nog hier geweest is en dat was voor een soloconcert in Espace Senghor. De keer voordien dateert uit 1988 met Oregon. Sindsdien moet ik mij telkens verplaatsen naar het buitenland om hem aan het werk te zien. Ik praatte hierover met hem en zijn agent. Van hun kant is er interesse genoeg maar niemand hapt toe. Nochtans woont hij momenteel in Rome wat toch geen onoverkomelijke kosten meebrengt.


Een recente opname van een gitarist die je wil aanraden?

Ik kies voor ‘Rising Grace’ van Wolfgang Muthspiel met Ambrose Akinmusire, Brad Mehldau, Brian Blade en Larry Grenadier. Alles van de hedendaagse New Yorkse scene zit daarin vervat. Pluspunt is dat hij daarop heel wat klassieke gitaar speelt. Dat resulteert in een mooi evenwicht tussen die New Yorkse dynamiek en meer muzikale en akoestische elementen. Met Muthspiel heb je iemand die op een zeer persoonlijke wijze de link legt tussen Europa en Amerika. Ik moet wel toegeven dat zijn meest recente concert in BOZAR mij niet helemaal kon overtuigen.

© @FragioneElia

Lorenzo Di Maio Trio feat. Ultra Foniiki Orchestra

Samen met Sam Gerstmans en Antoine Pierre tekent hij eigen krijtlijnen uit voor het traditionele gitaartrio. Voor meer dieptegang haalt hij er een strijkkwartet bij.

Wat mogen we verwachten?

Het wordt de voorstelling van een onuitgegeven trio met contrabassist Sam Gerstmans en drummer Antoine Pierre. Ik componeerde een totaal eigen repertoire. Voor de gelegenheid nodig ik een heel bijzonder strijkerskwartet uit met Maritsa Ney (viool), Martin Lauwers (viool), Marie Ghitta (altviool) en Marine Horbaczewski (cello). Fabian Fiorini stond in voor de arrangementen. Alles ligt in het verlengde van mijn debuutalbum ‘Black Rainbow’. Lyrisme en melancholie blijven enigszins de toon bepalen maar door de visie van Fiorini wordt het ook allemaal net wat avontuurlijker. Ik ben zelf erg benieuwd hoe het uiteindelijk live zal klinken.


Welke gitarist had je graag zelf op de affiche geplaatst?

Hier kan ik moeilijk kiezen tussen Bill Frisell en Julian Lage, twee muzikanten die ik al lang van dichtbij opvolg.


Een recente opname van een gitarist die je wil aanraden?

Weer een hartverscheurende keuze maar uiteindelijk ga ik toch voor Bill Frisell zijn soloplaat ‘Music IS’ ofwel zijn ‘With Dave Holland And Elvin Jones’.


© Georges Tonla Briquet

www.theatremarni.com