Jazz en pop(pen) van Daniël Dehulster in 27Bflat

In blues- en jazzcafé 27Bflat loopt sinds korte tijd van beeldend kunstenaar Daniël Dehulster een tentoonstelling die een mooie staalkaart biedt van de diverse aspecten van ’s mans artistieke output: schilderijen, tekeningen, installaties. Ondergetekende kreeg een privégidsbeurt met uitleg zowel over de kunstwerken zelf als over de eigenheid van het etablissement waarmee de exposant zich geconfronteerd zag.

Dehulster: ‘27Bflat is een zeer aantrekkelijke locatie om tentoon te stellen, maar geen  gemakkelijke, want er dient rekening gehouden met heel wat elementen: de indeling van het gebouw; de logica dat je niet zomaar in elk van de ruimten nagels in de muur kunt beginnen slaan; het feit dat een van de zalen voornamelijk door ramen is omgeven; het gegeven dat er op het podium waar de piano staat niet veel plaats is om werken op te hangen, wat ook voor de eigenlijke barruimte geldt; de realiteit dat de ruimte achteraan eerder donker is… Het was dus een uitdaging om te bepalen welke werken ik waar zou plaatsen.’

Bij het binnenkomen valt onmiddellijk op dat jazz en in het bijzonder jazzportretten een hoofdrol spelen in deze expositie.

Dehulster: ‘Dat is inderdaad het geval, op enkele uitzonderingen na hebben alle schilderijen en tekeningen die je hier ziet jazz als onderwerp. Jazzportretten zijn het vooral, zowel in grote als in kleine(re) formaten. Miles Davis, Billie Holiday, Charles Mingus, Thelonious Monk, John Coltrane, Nina Simone, Charlie Parker… Soms zijn het (zeer) bekende foto’s die ik heb nageschilderd, maar wat ik ook doe is mij baseren op filmpjes die ik op YouTube vind en waar ik dan van het ene beeld dat ik schilderen wil een print screen neem en naar eigen inspiratie encadreer. Sommige van die schilderijen vormen een verhaal: zie de reeks van 3 die is samengesteld uit 2 afbeeldingen van Holiday die bewonderend kijkt in de richting van het volgende portret, nl. dat van Lester Young (‘Prez’). Dat is gebaseerd op de befaamde clip van ‘Fine and Mellow’.

Een ander voorbeeld is de reeks met 3 portretten van Charles Mingus, respectievelijk met traan in de ogen, ernstig kijkend en lachend. Die werken vormen telkens een verhaal. Het zijn kleine schilderijen op papier die met rubberlijm op berkenhout zijn bevestigd. In deze tentoonstelling heb ik werken samengebracht die volgens verschillende technieken zijn gemaakt: er hangt bv. ook een ‘Monk’ geschilderd op canvas in een frame van epoxy en een ‘John Gilmore’ geschilderd op hout. Op het podium waar de piano staat heb ik enkele heel speciale schilderijtjes geplaatst:  oude  metalen bakjes van De Lijn die ik heb beschilderd aan de buitenkant met daarin de originele maar bewerkte cd’s. Ik kan die maken op vraag. In de gang naar de achterste ruimte hangen dan weer tekeningen uit 2010. Bij de meer monumentale werken vind je een portret van Rudresh Mahanthappa (in 1999 als quintet in De Versteende Nacht) en op 19/10/2012 in De Werf, toen hij daar kwam concerteren heeft de saxofonist gesigneerd. (Vol zelfspot) Wellicht zal die handtekening méér waard blijken te zijn dan het schilderij zelf…’

Onder de trap bevindt zich ook een  Postzak van 1990 die ik beschilderde met olieverf en portretten van Archie Shepp en Betty Carter weergeven die ik toen met de ‘vzw Take five’ naar Brugge bracht. De achterzijde is een herinnering aan mijn alcoholloos jaar. De zak maakt deel uit van een installatie die ik in 2013 in De Bogardenkapel tentoon stelde; “Versteende Herinneringen” 30 jaar later.

Moet je een affiniteit hebben met de artiest om hem/haar op doek te willen vereeuwigen?

Dehulster: ‘Dat geldt enkel voor mijn eigen kunstwerken. Maar ik maak ook werk in opdracht: zo heb ik voor iemand een schilderij gemaakt van Adamo; ik doe dat met plezier, zonder dat er een speciale band met die figuur nodig is. Ik heb in opdracht ook al dieren geschilderd en mensen, wat dan wel op basis van een foto gebeurt.’

Er hangen hier ook enkele schilderijen met een ander onderwerp dan jazz.

Dehulster: ‘Die zijn gegroepeerd in de achterste ruimte. Je vindt er  ‘Dhaka’, bekend voor wie wel eens in Zwart Huis is geweest waar het een tijdlang was te zien. Met dat werk heb ik de eerste prijs schilderen van het Vermeylenfonds gewonnen. Ook in dezelfde zaal heb ik mijn project ‘Wolvennieuws’ opgehangen: 4 portretten – telkens door boeken gescheiden - van resp. een reporter, een wenende Poetin, een wenende Obama en een krantenlezer. Tevens hangt er een zelfportret, dat ik heb geschilderd terwijl ik naar mijn gezicht in de spiegel keek. En ten slotte is er dat heel grote schilderij gebaseerd op een foto met de allereerste vierkleurendrukpers in Brugge. Die stond in Die Keure, waar ik indertijd mijn atelier had. Het was een foto enkel bestaande uit   schakeringen van paars, die ik met olieverf heb overschilderd en waarbij de grote uitdaging was het geheel en in het bijzonder de diverse machineonderdelen door middel van kleur terug een nieuwe dimensie te geven. Mijn toenmalige leraar wou dat ik in die richting verder zou gaan, maar hoe boeiend ook, ik wilde een andere uit.

Zijn alle schilderijen en tekeningen te koop?

Dehulster: ‘Inderdaad, hoewel dat absoluut niet de hoofdbedoeling is van deze expositie.  Het kan al vanaf 75€. De schilderijen uit de eerder vermelde reeksen met bv. Holiday en Mingus zijn echter niet apart te koop: die portretten moet je telkens als één geheel aanschaffen omdat ze echt geconcipieerd zijn als een verhaal.’

Je speelt ook – letterlijk – met poppen?

Dehulster: ‘Dat project heet ‘Reborn’, want het gaat om oude poppen die een tweede leven krijgen. Dat is m.a.w. geen recyclagekunst, maar voorwerpen een nieuw leven geven, zij het soms op een eigenaardige manier, of in een verwrongen toestand. Bij de eerste confrontatie blijken een aantal mensen – in het bijzonder vrouwen – onwennig, omdat ze die poppen associëren met baby’s. Maar het zijn geen baby’s: het zijn poppen!   Bij ‘Voodoo’ bv., een pop doorboord met nagels, merk ik dat mensen gechoqueerd zijn, terwijl dat helemaal niet mijn opzet is: ik heb dat gecreëerd vanuit een gevoel voor esthetiek, niet uit lugubere fascinatie. Dat werk verwijst naar het feit dat voodoo nog steeds een staatsgodsdienst is in Haïti. Samen met ‘Dogma’ – een Mariafiguur met op haar schoot een Jezuskind vol bling bling – werd ‘Voodoo’ geselecteerd voor een nationale wedstrijd van het Willemsfonds in de Venetiaanse Gaanderijen in Oostende. Het werken met  poppen is zeer intensief: zo’n werk kan nooit op één avond af zijn, het eindresultaat is altijd een evolutie waar maanden over zijn gegaan. Het is een proces, zelf een verhaal maken, waarvan de symboliek eigenlijk meestal pas achteraf blijkt.’ 

PAUL GODDERIS

Blues- en jazzcafé 27Bflat, Katelijnestraat 27B,  8000 Brugge – http://www.27bflat.be
Elke dag van 14u – 24u00, dinsdag gesloten
Vernissage op maandag 6 juni 2016 om 17.00 uur