JAZZ CATS MOET PARKJAZZ DOEN VERGETEN

Jazz Cats, Kortrijk, 30 maart 2019

Op een hoogtepunt eindigen om met een nieuwe formule de toekomst tegemoet te treden en een nieuw publiek aan te trekken. Door mee op de kar te springen van het succes van de nieuwe jazzgeneratie, zou de organisatie van het voormalige Parkjazz, in samenwerking met muziekcafé Pand.A, Conservatorium Kortrijk, Wilde Westen en Muziekcentrum Track wel eens meteen in de roos kunnen zitten.

Periode en locatie zijn allebei veranderd, misschien om toch nog een stok achter de deur te hebben om een gelijkaardig evenement te organiseren. In plaats van de herfst kiest men nu voor de vroege lente, op zaterdag 30 maart. De parksetting wordt vanwege de vermoedelijk koude avonden verruild voor de indoor locatie van Muziekcentrum Track op het Conservatoriumplein, vlakbij het station van Kortrijk. Gespreid over drie ruimtes komen die zaterdagnamiddag een tiental acts hun kunnen presenteren tussen 15.00u en 0.45u.

Hendrik Lasure krijgt met zijn kompanen Casper Van de Velde (drums) en Vitja Pauwels (gitaar) de eervolle, maar tegelijk wat ondankbare taak om in Pand.A het festival te openen en er ook af te sluiten, op de afterparty met Mixmonster Menno na.

Op het aanvangsuur kruipen ze samen in Hendrik Lasure Warm Bad, waar ze vergezeld worden door saxofonist Sam Comerford, gitaristen Benjamin Sauzereau en Marco Giongrandi en bassist Soet Kempeneer. Voor deze zevenkoppige band bereidde Hendrik nieuw werk en tegelijk is het een verzameling muzikanten met wie de pianist in zijn jonge maar nog recente jaren in aanraking kwam. Het publiek mag zich verwachten aan een ontmoeting tussen jazz en lichtvoetige pop middels compositie en improvisatie.

Tegen 23.00u mag het genoemde drietal opnieuw voluit gaan, nu met bassist Ruben De Maesschalck, in hun andere project Bombataz. Heel anders dan Warm Bad overheersen dansbare grooves en spat de funk er nog sterker van af dan op de afscheidsplaat van The Wizards Of Ooze. Hun pas verschenen ep ‘¡Kapao!’ benadrukt nog eens de creatieve hausse waarin de Belgische jonge jazzwolven momenteel verkeren.

Tussenin is het de beurt aan het uit Brighton afkomstige Vels Trio van toetsenist Jack Stephenson Olivier. Met bassist Cameron Dawson en drummer Dougal Taylor lijkt het een zoveelste traditionele triobezetting, maar het repertoire belooft een mix van funk, hiphop, elektronica, progrock en improvisatie.

Om 20.15u toont ook de zuidelijke kant van ons land haar talent met Glass Museum, het geesteskind van pianist Antoine Flipo en drummer Martin Gregoire die een heel luistervriendelijke mix brengen van klassiek, soundtrack, jazz en elektronica. Lefto is al fan, wie volgt?

De drie acts in Muziekcafé Pand.A vallen jammer genoeg samen met de eerste drie optredens in de concertzaal, te beginnen met Allison Miller’s Boom Tic Boom. Drumster Allison Miller vormt hier een sextet met violiste Jenny Scheinman, Ben Goldberg op klarinet, pianiste Myra Melford, trompettist Kirk Knuffke en bassist Chris Lightcap. Is het een brug te ver om bij het zien van de bezetting en de muzikale omschrijving waar Bach, Blakey en klezmer in voorkomen a priori aan Misha Mengelbergs ICP Orchestra te denken?

Ook om half zes blijft de Concertzaal trouwens bij het meer traditionele menu zweren, deze keer met het Teun Verbruggen Quartet. Deze drummer voorstellen hoeft al niet meer, maar ook drie overige vierden hebben een huizenhoge reputatie opgebouwd: pianist Nicola Andrioli, bassist Nathan Wouters en vooral de Amerikaanse klarinettist John Ruocco zijn intussen toch namen die vertrouwen opwekken.

Dat laatste lijkt misschien minder waarschijnlijk voor Colin Stetson die met Glass Museum zal mogen wedijveren voor de publieksaandacht om 20.15u. Namen als Arcade Fire en Bon Iver doen dat des te meer en laat dat precies bands zijn die hem inhuren op tournees omwille van zijn virtuositeit op zowat elke saxofoon. Wie zich graag laat meedrijven op dromerige soundscapes kan hier alvast terecht.

Kwart over vier is het in de Kreun de beurt aan de Britse multi-instrumentalist Andy Fairbairn en zijn project Alabaster dePlume. Hij is een exponent van de bijzonder bloeiende Londense jazzscene en weet de anarchistische basis van zijn punkverleden te combineren met jazz en oosterse muziek, waarin spoken word bijna organisch versmelt. Fris, avontuurlijk, vernieuwend: men moet bijna oppassen om zo vroeg al te hoge verwachtingen te koesteren van Jazz Cats. 

Anderhalf uur later zal MDC III, voluit het Matthias De Craene Trio, een tribale geluidsmuur opwerpen met zijn saxofoon en gefundeerd door drummers Lennert Jacobs en Simon Segers. Op 4th Stream In Bozar wist dit gezelschap de luisteraar meteen naar de keel te grijpen met agressieve en donkere drumpartijen en rookmachines waardoor de saxpartijen van de frontman heel broos door klonken.

Om half tien mag het Hypnotic Brass Ensemble voor het hoogtepunt zorgen in De Kreun. Dit octet bestaat uit zeven broers-koperblazers, zonen van voormalig en intussen wijlen Sun Ra-trompettist Phil Cohran, aangevuld met gitaar, bas en drum. Met hun smeltkroes van big band, funk, hiphop en nog wat flarden astrale jazz die ze van papa leerden, doen ze in eerste instantie denken aan Youngblood Brass Band. Dat ze even boeiend zijn als deze band die een dik jaar geleden De Kreun nog deed daveren, doet het beste vermoeden. Dat Prince, Mos Def, Damon Albarn en Mick Jones hun bewondering niet onder stoelen of banken staken eveneens.

https://www.wildewesten.be/nl/festival/jazz-cats

© Olivier Verhelst