Carte Blanche Mathias Van de Wiele in de Lokerse Jazzklub, 7 oktober 2017

Mathias Van de Wiele, elektrische gitaar, althoorn
Bart Maris, trompet, bügel, elektronica
Giovanni Barcella, drums, elektronica

De keuze is beperkt als je een vervangingsprogramma in elkaar moet boksen op de dag dat een internationaal gezelschap het wegens overmacht laat afweten. Als je dan ook nog een alternatief wilt dat muzikaal enigszins aansluit bij wat je oorspronkelijk programmeerde - in dit geval het avontuurlijke Fusk met Rudi Mahall - dan wordt de pool om uit te vissen nog meer ingeperkt. Het resultaat van een telefoontje naar gitarist Mathias Van de Wiele, die de uitdaging aannam, was een gelegenheidstrio dat twee sets bij elkaar improviseerde.

Had Manolo Cabras geen andere afspraak gehad, dan was Mathias misschien met het trio Wheels verschenen. Had het voor Mossa Dembélé gepast, dan had Mathias met Yelemani Trio in Lokeren kunnen optreden. Een bestaand project voorschotelen zat er evenwel niet in voor de gitarist die vooral bekend is van zijn groep Moker. In 2016 oogstte de cd Ladder van dat kwintet nog veel lof in binnen- en buitenland. Met trompettist Bart Maris en drummer Giovanni Barcella was het trio dat dan wel in Lokeren aantrad eigenlijk 3/5 van Moker, maar het materiaal van dat project lieten zij links liggen.

Na een eerste, spaarzaam aftastend improvisatierondje zette Giovanni Marcella elektronische extra’s in om Afrikaanse percussieklanken bij het spel te betrekken– iets wat hij ook doet in het Yelemani Trio waarin hij samen met Mathias Van de Wiele en Moussa Dembélé Burkinese tradities verweeft met uiteenlopende invloeden. Bart Maris begon er niet Afrikaanser door te spelen, maar een inspiratiebron leek aangeboord, want de trompettist en de drummer gingen er in een gedeelde drive vandoor. Geen idee of het was omdat ze Mathias kwijt waren geraakt, maar die versnelling werd niet breed uitgewerkt en de twee vertraagden weer.

Na een lang aangehouden noot die hij bijna had laten uitsterven werkte Maris met hevige circular breathing naar een eerste hoogtepunt toe, meteen gevolgd door een drumsolo. Op die golven sprong dan ook de gitarist die gesteund door stevig drumwerk een ruige rocktoer opging. Van daar af leken ze vertrokken voor een tocht zonder duidelijke route of bestemming, een die weg had van een vaart door woelige wateren. De muziek onderging verscheidene koerswendingen terwijl nu eens de ene, dan weer de andere het roer in handen nam. Associaties met storm op zee, schuimende golven en het weerkeren van rust schenen volkomen op hun plaats toen ook wind werd nagebootst met bügel, elektronische effecten en althoorn. In een ijle sfeer kon als het ware een verlaten kust opdoemen, een strand dat transformeerde in een maanlandschap, de trip waaierde uit in de ruimte.

Hoewel allesbehalve hapklaar joeg die eerste set geen volk weg en het publiek mocht in de tweede nog een andere gedaante van het gelegenheidstrio meemaken, een die relaxter en vlotter ideeën aan elkaar reeg. Gestart werd met een thema, waarrond en vanwaar werd geïmproviseerd. De flow die volgde bleef toegankelijk, in het bijzonder met een korte verwijzing van Mathias naar “Smoke on the Water” en verderop met een heel vrije benadering van “Lonely Woman” van Ornette Coleman. Dat mondde uit in een meeslepende jazzrocktrip met een hoog Jimi Hendrix-gehalte. Het was misschien mooier geweest als de drie muzikanten hun meer gestructureerde aaneenschakeling daarna hadden afgerond en zo, onuitgesproken, tot een vraag om meer hadden uitgenodigd. Maar eentje ging door, Bart nam een draad die uitrafelde nog op en trok het drietal weer mee in vrije impro waar houvast te zoeken was. Het werd een rustige, laatste inspanning van samen vage vormen bij elkaar passen en opletten dat het nergens aanvoelde als een tang op een varken, maar goed zat. Of hoe een concertavond van op het laatste moment genoodzaakte veranderingen tot in de laatste minuut onvoorspelbaar bleef.

Tekst © Danny De Bock  -  Foto's © Cedric Craps

Dit artikel verschijnt ook op draaiomjeoren.com